Adèle Bloemendaal (84) overleden

Adèle Bloemendaal werd 11 januari 1933 geboren als Adèle Hameetman in de Amsterdamse Jordaan. Als boomlange, verre van verlegen tiener viel ze al snel op. De achternaam Bloemendaal is het enige dat ze overhield aan haar eerste huwelijk met een zakenman voor wie ze naar Amerika verhuisde. In 1957 keerde ze terug naar Nederland waar ze een jaar later één van de eerste leden van theatercollectief Lurelei zou worden. De groep groeide uit tot tot één van de meest invloedrijke cabaretgroepen van de jaren zestig.

't Schaep met de 5 Pooten

Bloemendaal bleek ook geknipt voor het nieuwe medium televisie. In 1960 maakte ze haar buisdebuut in Alle gekken kijken, wat leidde tot rollen in series als De jaren 20. Toch viel ze vooral op door haar kenmerkende, no nonsense persoonlijkheid en uitstraling. Ze was geregeld te gast in AVRO's Weekendshow. In 1969 kreeg ze haar eigen tv-programma met de verrassende titel De Adèle Bloemendaal show. Datzelfde jaar scoorde ze één van haar grootste tv-hits toen ze tante Doortje speelde in Eli Assers' 't Schaep met de vijf pooten. Het programma werd bekroond met een Gouden Televizier-Ring en alleen al de liedjes zijn onvergetelijk.

Donald Jones

Naast haar tv-werk bleef Bloemendaal actief in het theater. Daar leert ze de aantrekkelijke Afro-Amerikaanse zanger, danser en acteur Donald Jones (1932 - 2004) kennen die eind jaren 50 in Nederland furore maakte met zijn rol in de tv-serie Pension Hommeles. Bloemendaal en Jones trouwden in 1963 en al snel werd zoon John Jones geboren. Maar Adele liet zich niet in een doosje stoppen, het huwelijk strandde en Bloemendaal werd één van de eerste bekende Nederlandse vrouwen die haar kind alleen opvoedde. Ze bekostigde hun leven door hard te werken, zowel op de planken als op de buis en ook in films als Naakt over de vloer en Op de Hollandse toer. Ze werkte veel samen met Johnny Kraaykamp en Rijk de Gooyer, tussen wie ze zich steevast als one of the guys gedroeg.

Carnaval en kleinkunst

Adèle's oeuvre is net zo wispelturig als haar persoonlijkheid. Volgens haar biograaf Henk van Gelder kon de zeker ogende Bloemendaal grillig zijn en overvallen worden door twijfel en podiumangst. Als ze geen zin had, kon ze zo een theatershow afzeggen. Maar áls ze er stond, dan stond ze er. Met hetzelfde gemak dat ze carnavalskrakers als Lijster in de la zingt, trad ze op in one woman shows waar ze het leven, de liefde en de tragiek van ouder worden bezong of een geheel eigen draai gaf aan de werken van Kurt Weil en Bertold Brecht.

Voor haar show Adèle's Keus won ze in 1982 de Johan Kaartprijs. Maar met hetzelfde gemak dook Bloemendaal naakt in een bubbelbad voor een reclamespotje. Ook dat deed ze op onnavolgbare wijze, niet veel commercials voor snoepgoed halen Mae West of Miss Piggy aan.

Vlaamsche Pot

Zowel in de jaren 80 als 90 combineert Bloemendaal haar werk in het theater met tv-shows. In 1985 is ze met Kraaykamp en De Gooyer te zien in de tv-serie De Brekers en een hele nieuwe generatie leert Adèle en haar schaterlach kennen als ze in 1991 opduikt als Irma in de comedyserie In de Vlaamsche pot. Dankzij haar wordt "fuckaduck" begin jaren negentig een gevleugelde uitspraak.

Playboy

Bloemendaal speelde met de grenzen van moraliteit en fatsoen: hoe vulgairder het werd, hoe correcter ze sprak. Deze tegenstelling paste ze ook in haar eigen leven toe. Ze maakte er geen geheim van rond haar vijftigste een facelift te hebben gehad en in 1983 poseerde ze uiterst pikant voor de Nederlandse Playboy.

Ouderdom en gebreken

In 1999 begint Adèle's gezondheid haar parten te spelen. Ze wordt getroffen door een serie herseninfarcten die haar dwingen te stoppen met optreden. In 2006 speelde ze haar laatste televisierolletje als Rooie Rita in de remake van 't Schaep met de 5 pooten. In hetzelfde jaar ontvangt ze de Blijvend Applaus prijs voor haaar bijzondere bijdragen aan de Nederlandse film, tv en het theater. 

Eens wil ik er vanaf zijn

Bloemendaal leefde de laatste jaren grotendeels teruggetrokken in haar bescheiden woning in de Jordaan waar ze genoot van rust, boeken lezen en zoveel mogelijk tijd doorbrengen met haar kleinkinderen. Ze maakte er geen geheim van dat ze vanwege het vele werk niet altijd de beste moeder was geweest, maar dat ze best een goede oma is. In 2013 bezoekt ze het theaterstuk Adèle waarin Paul Groot en Sanne Wallis de Vries beiden in de huid kruipen van de theaterdiva. Bloemendaal gaf de show met liefde haar zegen.

In 2014 verschijnt ze nog één keer groot in het openbaar als de documentaire Adèle Bloemendaal: Eens wil ik er van af zijn wordt gemaakt. Hierin geeft ze een aantal interviews aan regisseur Maarten Mourik, die het breekbare bestaan van de nog altijd strijdbare Bloemendaal in beeld bracht. Kort na de opnames krijgt ze opnieuw een zwaar herseninfarct waardoor ze noodgedwongen naar een verpleegtehuis moet.

Eind 2016 wordt bekend dat Adèle's gezondheid bijzonder broos is na een serie ziekenhuisopnames. Uiteindelijk overleed Bloemendaal daags na haar 84e verjaardag.