Joris Linssen is terug met Hello Goodbye: 'Geen enkel programma zo spontaan'

Hoe is het om terug te zijn met Hello Goodbye?

“Het voelde echt als thuiskomen. Zodra ik die aankomsthal binnenliep, zag ik al die verhalen weer. Het was alsof ik nooit was weggeweest. Het is daar zo’n caleidoscoop van bijzondere mensen, die lopen allemaal zo ons programma binnen. Ik kwam ook al veel schoonmakers en ander personeel tegen die allemaal zeiden: ‘hé, ze zijn er weer’. Ondertussen horen we een beetje bij het meubilair van Schiphol. We maken dit programma met een vaste, kleine crew; we hoeven elkaar niet meer te vertellen hoe het moet. Wel zijn we nog elke keer verbaasd door de openheid van mensen en wat voor verhalen ze vertellen.”

Waarin verschilt deze nieuwe reeks van voorgaande seizoenen?

“De afleveringen zijn met twaalf minuten een stuk korter dan voorheen, maar het zijn er dus ook veel meer. We zagen dat korte filmpjes op TikTok en Instagram miljoenen keren werden bekeken. Ook wij zoeken naar nieuwe vormen en manieren om de kijker te bereiken. Hoe kunnen we zorgen dat zo veel mogelijk mensen ons programma zien? Daarom zitten de mooiste gesprekken nu met z’n tweetjes in een aflevering.”

Wat is de kracht van het programma?

“Ik denk dat het de tijdgeest ademt. Moderne ontwikkelingen waar we in Hilversum verhalen bij zoeken, komen uit zichzelf voorbij. Internetdating, regenbooggezinnen, we komen het allemaal tegen. We hebben geen rare kunstgrepen nodig om diversiteit in het programma te brengen, op Schiphol is die altijd er al.”

©Wieteke Vonk/KRO-NCRV

Welk verhaal maakte dit seizoen de meeste indruk?

“In aankomsthal vier zagen we een stoere man staan met lang haar en een ruige baard. Hij droeg een motorjack. Hij zag er dus uit als een echte biker, maar dan met een grote bos bloemen en een ballon in zijn handen. Ik was meteen geïntrigeerd: wat zou het verhaal daarachter zijn?”

En wat was zijn verhaal?

“Hij bleek te wachten op zijn aanstaande vrouw uit Australië. Vlak voordat hij zijn vergunning zou krijgen om daar te gaan wonen, kreeg hij bericht uit Nederland: zijn zoon was op de A27 met 200 kilometer per uur aangereden door mensen die daar een straatrace hielden. Hij lag terminaal gewond in het ziekenhuis. Ze konden hem in leven houden tot hij er was om afscheid te nemen, maar dat wilde hij niet. Hij wilde hem niet langer laten lijden.

In het mortuarium had hij zijn laatste begroeting met zijn zoon, een koude omhelzing. Uiteindelijk heeft hij zijn vergunning niet gekregen omdat hij terugging naar Nederland. Nu stond hij op Schiphol op zijn verloofde te wachten. Samen moeten ze dee hele procedure opnieuw doorlopen.”

Je noemt die man ‘de liefste van Schiphol en omstreken’. Is dat Hello Goodbye in een notendop?

“Ja, alle eventuele vooroordelen gaan overboord. Niets is wat het lijkt. Iedereen heeft een verhaal, dat altijd verrassend of ontroerend is. De liefde voor mensen en de liefde die mensen onderling voelen spat ervan af. Ook dat is Hello Goodbye.”

Hoe blijf je na al die jaren nog altijd zo geïnteresseerd in mensen?

“Ik heb geleerd dat de werkelijkheid vaak fantastischer is dan de verbeelding. Het leven is zo onvoorspelbaar en zo wonderlijk. Als je het zou verzinnen en opschrijven in een boek, zouden mensen denken: dat lijkt me een beetje overdreven. Toen ik met Hello Goodbye stopte, miste ik die echtheid. Er is geen enkel ander programma dat zo spontaan is. Het is een eer om te voelen dat iemand zich echt openstelt, om samen de diepte in te gaan.

Wij – de cameraman, de geluidsman, de redacteur die van tevoren toestemming vraagt en ik – zijn alle vier oprecht geïnteresseerd en we oordelen niet. Mensen voelen zich gehoord en komen tot inzichten omdat we proberen die diepere laag aan te boren. Het komt ook regelmatig voor dat mensen zeggen: dit heb ik eigenlijk nog nooit iemand verteld. Als we met een open houding die hal binnenlopen, komen de mooiste verhalen op ons pad.”

Hello Goodbye is vanaf 21 oktober maar liefst vijftien weken lang om 21:05 uur te zien bij KRO-NCRV op NPO 2.