Ze zei nee, maar uiteindelijk werd het toch ja. En dus volgt Cornald Maas in Volle zalen Brigitte Kaandorp tijdens de voorbereidingen op haar nieuwe show Eh…
Tekst: Tijgerbloedteksten
‘Belangrijk doen’ over haar vak, ze houdt er niet van. En dus zei Brigitte Kaandorp ‘wel tachtig keer’ nee toen Cornald Maas haar vroeg voor Volle zalen, waarin hij prominenten uit de Nederlandse podiumwereld langere tijd met de camera volgt. Uiteindelijk werd het toch ja, al bleef ze sceptisch. “Ik hoef niet zo nodig uit te leggen waarom ik doe wat ik doe. Ik vind het juist mooi dat mensen niet weten hoeveel werk het is. Laat ze mijn werk beoordelen als ik op de planken sta. Maar ja, Cornald ken ik goed, die kon ik niet weigeren.”
Tussenjaar
En dus zien we de cabaretière in haar voorbereiding op Eh..., haar eerste solovoorstelling sinds haar ‘tussenjaar’. Dat werden er overigens twee omdat ze het zo druk kreeg met kortlopende projecten. “Ik heb nog nooit iets gepland in mijn carrière, doe alles op intuïtie. Ik had even geen zin om op tournee te gaan, zat op een soort breekpunt of zo, een fase waarin ik me als artiest eventjes wilde herpositioneren. Dat eerste jaar sloeg echt nergens op, ik dacht, ik heb alle tijd en dus zei ik toch overal ja op. Dus toen duurde het nóg een jaar.”
Volle zalen
In Volle zalen zien we Kaandorp aan het werk aan haar schrijftafel: geen bijster spectaculair beeld, vindt ze persoonlijk. “Ik rommel wat. Of ik werk met Theo Nijland, die vaak de muziek voor mijn liedjes componeert. Maar je kunt natuurlijk niet écht werken als er een camerateam op je vingers staat te kijken. Of ik loop op het strand, met verwaaid haar, tranen in mijn ogen van de kou en make-up die niet meer zit waar die moet zitten. Ongemakkelijk, op het toneel bepaal ik wat mensen van me zien, daarbuiten ben ik ook maar gewoon een mens.”
Eh...
Vanwaar trouwens de titel Eh…? “Je moet zo’n titel inleveren als er nog helemaal niets is. We hadden er wel duizend. Deze dekte de lading het beste: ‘eh, en nu?’ Wat is de volgende stap? Ik ben 56, de kinderen zijn het huis uit, maar ze blijven bellen met onrustbarende berichten, je hoort namelijk nooit wat als het goed gaat. Ik besta zelf natuurlijk ook nog, en bovendien is er nu de zorg voor mijn ouders. Allemaal goed voor een rits belachelijke verhalen over hoe ik bijvoorbeeld mijn ouders kwijtraak in een tuincentrum, dat soort toestanden. Mensen moeten erom lachen omdat ze zichzelf zien. Iedereen worstelt, dat is wel de crux van mijn voorstelling.”
Zelfmoord
Naast de lach zijn er uiteraard de breekbare momentjes, zoals het lied dat ze schreef over jonge mensen die uit het leven stappen. Ze maakte het mee in haar directe omgeving. “Een onmogelijk onderwerp, maar opeens vloeit toch zo’n liedje uit je pen over de achterblijver die denkt: ik heb zó van je gehouden, hoe kan het nou dat ik dit niet heb gezien? Het liedje moet nog wel op zijn plek vallen, want het is best heftig.”
Try-out
Ondanks de bijna veertig jaar op de planken levert elke nieuwe voorstelling stress op, zien we in Volle zalen. “De eerste try-out gaat op paniek, adrenaline en vlieguren. Tegenwoordig neem ik het publiek in vertrouwen: luister, dit wordt een belachelijke avond. Als het mis gaat doe ik zo en zo. En als jullie er echt helemaal niks aan vinden, doe ik nog wel een paar verzoeknummers. Dan vergeven ze je veel. Ik ben gelukkig héél goed in mijn reet redden.”
Vast theater
Ze heeft zin in de voorstelling, al is het stad en land afreizen van file naar file, minder leuk. “Als ik oudere acteurs erover hoorde klagen dacht ik, wat een onzin, het is toch leuk! Maar als ik nu in zo’n kaal kleedkamertje zit denk ik vaak, ik wil naar huis! De lol blijft groter dan het gedoe, maar wie weet doe ik een reeks in een vast theater, dat lijkt me wel sjiek.”
Volle zalen | dinsdag | NPO 2 | AVROTROS | 20.25
