I can see your buik,
Deze vijf woorden kreeg ik in een app van mijn partner, toen ik onlangs bij Beau kwam praten over het Songfestival. Wat was ik slank tijdens de eerste serie van I can see your voice afgelopen jaar. Nu, een week voor de opnames van de tweede serie, ben ik weer acht kilo te zwaar. Na de televisieaankondiging van Beau, waarin ik dit bericht even snel lees, komt Beau naar me toe. “Carlo, man, je gaat goed. En wat ben je lekker in shape.”
Ik wil iets zeggen, maar dan klinkt de leader al. Een uur lang zit ik op een kruk met mijn handen voor mijn buik. Het lijkt of ik een skippybal heb ingeslikt. De uitzending ging verder prima. Het is toch best knap dat niemand heeft gezien dat ik tijdens de gesprekken over Corona – het echte wereldleed– de hele tijd mijn adem heb ingehouden.
Een iets dikkere Carlo is niet het enige nieuwe bij I can see your voice. Het succes van de eerste serie geeft ons een mooier en groter decor. Er zitten nieuwe gezichten in het panel, maar daarover volgt later meer. Voor mij is de grootste verandering dat we dit keer opnemen op heilige grond. Jawel, TV Studio’s Aalsmeer, daar waar de allergrootste en beste tv-shows van vroeger zijn opgenomen.
Ik kom binnen voor een repetitie en zie de set op de vloer staan. Dezelfde vloer waarop het zweet van Ron Brandsteder, Jos Brink en Henny Huisman is gevallen. “Dat was leuk bij Beau”, zegt de portier na afloop. “En je hebt gelukkig weer een voller gezicht.” Het komt vast omdat ik weer thuis ben, denk ik. Daar waar ik als beginnend presentator dagen in verwondering heb rond gelopen, de TV Studio’s Aalsmeer. Nu weet ik wat er aan de hand is... Ik heb gewoon vlinders in mijn buik!
