Joan, de hele nacht heb ik wakker gelegen hoe ik jou het beste kan beschrijven. En hoe ik het ook onder woorden probeer te brengen, het doet geen recht aan wie je werkelijk was. Jarenlang deed je mijn make-up, het begon nog voor Telekids. Zo! Ik ben maar eens met bij het begin begonnen, dat deed jij nooit. Jij begon altijd een verhaal in het midden of achterstevoren.
Waar ik – en velen met mij – zo om moesten gieren dat alle make-up alweer van mijn gezicht gehuild was van het lachen. Achter de schermen van veel programma’s stond je bekend als fenomeen, door je vakwerk maar ook door je persoonlijkheid. In het zondagmiddag-programma met Irene hadden we een keer een bijzondere gast. Jij deed zijn make-up en vroeg aan hem: “Bent u de helderziende?” Helaas haalde jij twee gasten door elkaar, want in je stoel zat een blinde golfer. Ik lig weer plat van het lachen. Het moment, jouw gezicht en de timing van die vraag, het laat zich niet vastleggen. Kon dat wel, dan was je de grootste komiek van de wereld.
Je eerlijkheid, directheid en hoe je naar tv keek was ook legendarisch. Je rol voordat de show begon was dan ook cruciaal. Als dat een programma was waarvoor ik supergeconcentreerd moest zijn, kwam ik toch weer met doorgelopen mascara rollend van het lachen uit de make-upstoel. Soms was dat juist wat ik nodig had: even ontspannen, even lachen.
Goede gesprekken hadden we ook. Dat ik na vijftien jaar op de zondagmiddag overging naar een visagiste die ook mijn haar kon doen, hebben we gelukkig eerlijk uitgesproken. De laatste jaren was Koffietijd je basis met vriendin en steun Loretta Schrijver. Op een woensdagochtend ben jij gestorven. Ik koester al onze avonturen en ben blij dat ik in ons gesprek onlangs nog heb kunnen zeggen dat ik van je hou. Voor altijd!
