Lieve Corrie,
Lees ook:
Ik heb het je nooit kunnen zeggen, maar jij bent een groot gedeelte van mijn jeugd en de hunker naar de showbizz. Dat grappige vrouwtje met dat malle hoedje, dat tien minuten later kon stralen in een prachtige jurk met een showstopper. Je behoort net als Frans van Dusschoten tot het magische team van André van Duin.
Nummers als Ali van de Wegenwacht, Ik ben tamboer (sla elke trommel naar z’n moer) en Zondagmiddag matinee heb ik grijs gedraaid. Net als alle platen van Wim Sonneveld waar jij in je eentje de taak van een groot revueballet voor je rekening nam. Ik ben in de gelukkige omstandigheid om in hetzelfde vak te zitten. Dan kom je je idolen tegen op feestjes en hoop je op een blik of een kleine knik. Om vervolgens een praatje te maken en langzaam – als je je wat zekerder voelt – te vragen of je samen op de foto mag.
Maar als ik je zag, was ik onzeker. Dan zag ik mezelf als kleine jongen in mijn kamertje Kokosnoten Coco playbacken. Misschien zou je al mijn complimenten maar raar vinden en zat je er niet op te wachten. Ik deed af en toe wel een poging maar het lef dat bijvoorbeeld Bianca Krijgsman en Bridget Maasland hadden om gewoon met je op de foto te gaan, had ik niet. Daar zou ik altijd spijt van blijven hebben.
Tot die ene dag in de flat van mijn schoonouders. Ik moest bij de buren iets ophalen, en wie deed daar open… Nee, jij niet Corrie, maar een familielid. Aan die aardige vrouw durfde ik wel te vertellen wat je voor me betekende. Vlak voor de opnames van The masked singer oudejaarsspecial loop ik op met Loretta aan mijn arm. “Jullie zijn toch een beetje de Meneer en Mevrouw de Bok van het programma”, roept de uitvoerend producent. Ik heb me nog nooit zo trots gevoeld. Een voorbeeld voor velen.
Lieve Corrie, bedankt voor al het moois.
