Tekst: Yvonne Brok
Volle zalen met Loes Luca gaat over drie generaties vrouwen die keuzes moeten maken. Voor zichzelf of voor elkaar. Die keuzes, zowel klein als groot, staan ook centraal in de film Mi vida, waarin Loes Luca de hoofdrol speelt. Vanaf eind november draait de film in de bioscoop. Loes praat met haar goede vriend Cornald over de film, die gaat over een kapster uit Schiedam die zich op haar 65e afvraagt of dit nou alles is.
“Stort je je nog in heimelijke dromen? En wat heeft dat dan voor consequenties, voor jezelf, kinderen en kleinkinderen. Mag je voor jezelf kiezen? Hoe ver ga je in het zorgen voor je familie? En voelt het dan alsof je jezelf tekortdoet? Dat zijn lastige onderwerpen. Het is een mooie film, ik ben er echt trots op. Ik denk dat veel mensen zich erin herkennen.”
Waarzegger
Ook voor Loes is de worsteling uit Mi vida herkenbaar. Volle zalen toont hoe liefdevol ze voor haar moeder Ina zorgt, zij lijdt aan dementie, en hoe blij ze in Brighton bij dochter Nina Gantz is. “Samen met Cornald zijn we naar de Palace Pier van Brighton gegaan, dat is een soort attractiepark geworden. Voor de lol bezochten we een waarzegger in een houten kermiskeet. Wat hij vertelde verraste ons, omdat het naadloos aansloot op het leven van onze drie generaties. Hij had het over Nina en mij, maar ook over mijn moeder, die niet meer zo leuk meedoet. Dat je sterk moet zijn in het leven, ook als er problemen ontstaan. Nina voelt zich wel eens schuldig, omdat ze vanuit Engeland zo weinig kan doen. Ik vind dat nergens voor nodig en heb liever dat zij haar eigen leven leeft. Onze band is sterk, ook al wonen we wat verder bij elkaar vandaan. We kennen elkaar door en door en facetimen vaak.”
Lunch
Cornald gaat mee als Loes haar moeder ophaalt in het Ben Oude NijHuis, het verzorgingstehuis waar ze sinds een jaar woont. “Ik had zo graag gezien dat ze in haar eigen huis kon blijven wonen, bij mij om de hoek. Maar het ging niet meer. Ze is bijna 86 en de zorg voor haar werd te intensief, het was niet te combineren met mijn eigen leven en werk.” Elke zaterdag wordt er gezellig samen geluncht. Loes haalt haar moeder op en dan rijden ze eerst samen een stukje door Rotterdam. “Dan wijst ze naar buiten en zegt: ‘Kijk, daar heb ik gewoond. En daar heb ik gewerkt.’ Dat beaam ik allemaal, ook al het helemaal niet waar. Na de lunch breng ik haar weer naar huis.”
Optreden
Een paar keer per jaar treden Loes en haar moeder nog samen op en dit keer is Cornald erbij. “Mijn moeder ziet er goed uit, maar van binnen is ze niet meer de vrouw die ze was. Haar geheugen doet het helemaal niet meer, behalve als ze gaat optreden met mij. Dan komen al die liedjes als vanzelf uit haar mond. Ook al heeft een lied zeven coupletten, ze kent ze allemaal uit haar hoofd. Ik vind het prachtig om te zien dat ze zich weer als de zangeres gedraagt die ze vroeger was. Ze leeft dan helemaal op. Haar hele houding, de gebaren, het komt allemaal meteen weer terug. Precies zoals wij vroeger samen optraden. Prachtig. Dit is het enige dat ons eigenlijk nog echt bindt.”
Afscheid
Loes vertelt verder over de ziekte van haar moeder: “Alzheimer is verschrikkelijk naar. Natuurlijk ben ik bang het ooit ook te krijgen. Maar daar heb ik niets over te zeggen. Ik hoop dat het niet gebeurt. Ik weet het niet. Mijn moeder weet het ook niet. Zij vindt dat er niets met haar aan de hand is. Dat is nou juist het probleem. Ik neem elke dag opnieuw een beetje afscheid van haar.”
Volle zalen | dinsdag | NPO 2 | Avrotros | 20.25
