Zijn dochter deed een dansopleiding, zijn eigen danservaring beperkt zich tot ‘met een borrel op in de lampen hangen’. En nu dansen Danny en Bo de Munk samen in Dance dance dance.
Waarom doen jullie mee aan dit programma?
Danny: “Ik zal je eerlijk vertellen: ik ben al twee keer gevraagd om met mijn vrouw mee te doen. Maar we dachten steeds: dat moeten we echt niet doen. Ik ben nu 49 en ik wil niet dat mensen denken: moet hij nog zo nodig? Of: die leent zich ook overal voor. En toen kwam ik vorig jaar John de Mol tegen. Ik had net een nieuw lied in een genre dat ik zelf ‘Nederdance’ noemde. Waarop hij zei: ‘Ik voel een bruggetje aankomen…’ Ik antwoordde meteen dat hij Dance dance dance kon vergeten. Maar toen stelde hij voor mee te doen met mijn dochter.”
Hoe dacht jij daarover, Bo?
Bo: “Ik stond er helemaal niet om te springen.”
Danny: “Onze kinderen zijn niet opgevoed in showbizzland. Ik ben voor hen een normale vader en zij willen niet per se op de voorgrond treden. Maar toen zei ik tegen haar dat we niet hoefden mee te doen om te winnen, maar om samen een mooie herinnering te maken.”
Bo: “Ik heb een dansopleiding gedaan, maar al die camera’s en aandacht zijn niks voor mij. Dat het een soort familiemoment zou worden, daar had hij wel gelijk in, dus stemde ik in. Nu ben ik blij met mijn keuze, het is waanzinnig.”
Bo, jij kunt dus dansen, maar Danny, hoe zit het met jouw danservaring?
Danny: “Dat Bo het goed zou doen, wist ik. Ik ben zo trots als een pauw als ik haar zie dansen. Maar ik ben echt een 0 en zij een 100. Met een borrel op hang ik in de lampen, maar ik heb natuurlijk geen dansverleden. Ik voel me soms als een olifant in een porseleinkast. Dus ik doe mijn best, al zal dat af en toe vast op de lachspieren werken.”
Bo: “We oefenen vaak in de woonkamer. Dan kijken we filmpjes terug van de les en help ik hem soms. Ik vind dat het hartstikke goed gaat!”
Dit bericht bekijken op Instagram
Voor welk goed doel dansen jullie?
Danny: “Het vergeten kind, een organisatie die kinderen helpt die door bijvoorbeeld huiselijk geweld of drugsproblemen aan hun lot worden overgelaten. Ik vond dat wel toepasselijk door de vergelijking met Ciske de Rat. Hij was eigenlijk ook een vergeten kind. Ze hebben vervelende dingen meegemaakt en verdienen het om af en toe even niet aan hun zorgen te denken.”
Hoe schatten jullie je kansen in?
Danny: “Dat is moeilijk te zeggen. Je kan natuurlijk een fout maken. En ik kan die niet zo makkelijk camoufleren als Bo dat kan, omdat ik nu eenmaal geen danser ben. Maar hopelijk komt het allemaal goed. Want ons hoofddoel is dan niet winnen, we willen er ook zeker niet als eerste uit liggen.”
Dance dance dance, vrijdag - SBS 6 • 20.30 uur
