Humberto Tan is dit jaar de verteller in The Passion, die in Roermond plaatsvindt. Centraal daarin staat het thema ‘Ik ben er voor jou’. Een thema dat de presentator onderschrijft.
De leukste kijktips
Theo van Gogh, de hunkering
De bondgenoten
Tekst: Bram de Graaf
Lees ook:
Het zijn drukke tijden voor Humberto Tan. Behalve televisie- en radiopresentator is hij ook een veelgevraagd dagvoorzitter, discussieleider en gastspreker. Daarom moet hij na het interview als een razende naar Den Haag waar hij een verkiezingsdebat zal leiden over de zorg. “Acht politieke partijen debatteren er over verschillende stellingen”, zegt hij. “Ik doe dit er nu al twintig jaar naast en vind het vaak heel interessant. Hierdoor kan ik me verdiepen in verschillende dossiers.”
Het is heel wat anders dan The Passion. Wat betekent het voor je dat je ook die mag doen?
“Ik vind het een uitdaging en ontzettend leuk. Ik was al een aantal keer gevraagd, maar kon toen niet. Het is inmiddels een echte klassieker in het televisielandschap, en al zo lang zo succesvol.”
Wat heb jij met het thema ‘Ik ben er voor jou’?
“In deze coronatijd is dat zo belangrijk, want zoveel mensen hebben het zwaar en zoeken naar zingeving en hoop. Juist nu is er behoefte aan verbinding. Het maakt KRO-NCRV niet uit of je gelovig bent of niet, zoals ik; het verhaal en de prachtige muziek van The Passion verbinden en zijn voor iedereen herkenbaar.”
Hoe wordt deze tijd in huize Tan ervaren?
“Ik mag niet klagen, want ik heb nog geen moment zonder werk gezeten. Maar veel mensen om me heen die een winkel of horecazaak hebben, lijden economisch verschrikkelijk; ze zagen hun omzet met 90 procent achteruitgaan. Gelukkig vindt onze zoon Benjamin van dertien de onlinelessen geen probleem. Maar hij is laatst, voordat ze weer gedeeltelijk fysiek les kregen, wel een keer op en neer naar school gefietst. Hij wilde gewoon weer even voelen hoe dat was en bewegen. Ik hoef hem ook niet van de PlayStation te trekken en hij kan nog gewoon naar golfles.”
Dat klinkt als een heel andere jeugd dan jij had.
“Ja, ik groeide op in de Bijlmer met een alleenstaande moeder en drie oudere kinderen. Maar dat heb ik nooit als onprettig ervaren. Natuurlijk: er was veel armoede in de buurt, en soms was het vechten voor elke meter, zowel figuurlijk als letterlijk. Voor een volwassene was het er desolaat, maar voor een kind fantastisch: gras, zand, verder niets. Ik speelde altijd buiten en wist overal iets van te maken. Ik was een belhamel. Mijn moeder voedde me heel realistisch op: wat niet kan, kan niet. Op vakantie gingen we nooit, daar was geen geld voor. Maar ze presenteerde dat nooit als een probleem. Het was gewoon, het gaat niet. Als ik thuiskwam met iets dat ik met een vriendje had geruild of geleend, zei ze: ‘Weg ermee: er komt niets in huis wat ik niet zelf heb gekocht.’ Dat ze een karig inkomen had, liet ze nooit merken.”
Was dat een drive om succesvol te worden en je te ontworstelen aan dat milieu?
“Welnee. Ik heb veel te danken aan mijn moeder. Toen ik na de basisschool het advies mavo kreeg, wist ze dat ik meer in mijn mars had en zorgde ze ervoor dat ik naar een brugklas kon. Daar kreeg ik het advies gymnasium. Daar zit nogal wat tussen, hè. Ik wilde dierenarts of diplomaat worden, later ook rechter. Uiteindelijk ben ik toen rechten gaan studeren.”
En dan word je model, tv-presentator, advocaat; gingen alle deuren vanzelf open?
“Was het maar waar! Het was keihard werken en een beetje geluk hebben. Ik had me aangemeld bij een modellenbureau en ze vroegen waarom me zouden moeten aannemen. Ik zei: ‘Waarom niet?’ Ik had een bepaalde bravoure. Toen ik na twee jaar Avro besloot om het toch in de advocatuur te proberen, vroeg een kantoor dat me uitnodigde: ‘Welke cliënten neem je mee?’ Ik zei: ‘Cliënten? Ben je niet goed bij je hoofd? Dat vraag je aan geen enkele beginnende advocaat.’ Ik wilde daar niet eens werken. Zeg dan gewoon: ik wil jou niet. Maar verkoop me geen onzin. Daar ben ik erg gevoelig voor. Misschien heb ik dat ontwikkeld in de Bijlmer of misschien wel meer na dat onzinnige schooladvies. Ik laat me niet tegenhouden.”
Waarom past televisie uiteindelijk toch het beste bij je?
“Omdat ik na een onbetaald verlof erachter kwam dat ik het meeste houd van verhalen, zowel om naar te luisteren als te vertellen. Dat kan bij tv en radio, maar ook met fotografie, dat ik ook graag doe. En dat is eveneens mijn connectie met The Passion: ook dat is een mooi verhaal. Eigenlijk ben ik een verhalenverzamelaar.”
Vanwege dalende kijkcijfers trok RTL de stekker uit Late night. Heb je toen getwijfeld of je de juiste keuze had gemaakt?
“Zoiets hoort bij een professioneel leven. Leuk was het niet en het heeft me uiteraard beschadigd. Als je een mes in een houten schutting gooit, kun je dat er wel uittrekken, maar dat gat blijf je altijd zien. Maar ik ben niet het type dat thuis op de bank gaat zitten treuren. Het is dan zaak om door te gaan en te analyseren. Waarom ging het fout? Wat kan ik anders doen? Het is werken aan jezelf. Dat doe ik overigens constant, ook als de kijkcijfers goed zijn. Ik heb geleerd nog meer naar mijn eigen gevoel te luisteren en niet te blijven hangen in dat Late night-verhaal. En zie: drie jaar later heb ik een nieuwe talkshow.”
Met aardige kijkcijfers; voelt dat als een revanche?
“Ik heb geen wraakgevoelens. En dit is niet vijf jaar lang elke werkdag, maar eens per week. Ik merkte in het begin wel dat ik veel nerveuzer was dan normaal. Dat is die beschadiging uit het verleden, waardoor ik minder zelfvertrouwen had. Maar nu zit ik weer in een bepaald ritme. Ik heb er zelf nooit aan getwijfeld dat ik het nog kon aan die tafel. Anders had ik het ook niet 1055 uitzendingen volgehouden met RTL Late night.”
Gelovig ben je dus niet, maar wat geeft jou dan wel houvast?
“Er is een prachtige studie op Harvard. Al tachtig jaar onderzoeken ze daar wat maakt dat mensen gezond oud worden. Ze zijn er al voor de Tweede Wereldoorlog mee gestart, het langstlopende onderzoek ooit. Het bepalendst voor een lang, gezond en gelukkig leven is geen prestige, maar puur de mensen om je heen. En dat is ook mijn houvast: mijn gezin, familie en vrienden.”
Je werkt ook aan een bijzonder fotografieproject, waarbij je honderd honderdjarigen fotografeert. Wat leer je van hen?
“Vanwege corona ligt dat stil, maar ik heb er al 77 gefotografeerd. De mooiste les was van een 103-jarige kloosterzuster uit Maastricht. Ze zei: ‘Uiteindelijk komt alles goed.’ Zo mooi voor iemand van die leeftijd.”
Wat doe je er zelf aan om honderd te worden?
“Het zit vooral in de genen, vrees ik. Maar ik rook niet, drink nauwelijks en probeer minimaal een keer per week te sporten. En dagelijks opdrukken, hè. Al schiet dat er door de drukte de laatste tijd vaak bij in helaas.”
The Passion | donderdag | NPO 1 | 20:30 uur
