Tekst: Dominique Hofman
Weer een nieuw project! Mis je Nederland niet?
“Als kind dacht ik dat ik op mijn twintigste weer naar Nederland zou verhuizen. Maar die behoefte heb ik niet meer. Ik ga er wel graag op vakantie, want dan zie ik mijn opa’s en oma’s weer. Ik voel me zowel Italiaans als Nederlands, maar als het regent, ben ik echt een Italiaantje. Dan krijg ik een slecht humeur en ga ik niet naar buiten. Dat hier zo vaak de zon schijnt, vind ik zo fijn aan het leven hier. En de mensen, die zijn fantastisch!”
Hoe vind je het om van jongs af aan op tv te zijn?
“Vroeger voelde ik me de coole jongen. Ik dacht: als je op tv komt, heb je iets bereikt. Al was ik ook wel een beetje gespannen als de camera’s kwamen. Nu vind ik het normaal. Eens per jaar kijken we met het hele gezin de Ik vertrek-afleveringen uit 2006 en 2015 terug. Altijd grappig om mezelf als zesjarige te zien. Mijn leven stond toen op zijn kop, zo voelde het althans. Maar achteraf gezien ben ik heel blij dat we naar Italië zijn gegaan. Mijn vrienden en vriendin zou ik voor geen goud willen inwisselen.”
Zou je het stokje straks willen overnemen van je ouders?
“Die optie houd ik altijd open, al heb ik nog geen idee hoe het is om eigen baas te zijn. Ik ben trots op wat mijn ouders allemaal bereikt hebben. Had ik nu met mijn vriendin hetzelfde plan gehad, dan zou het me waarschijnlijk niet lukken. Maar misschien wel over tien jaar, je weet het niet. Dan doen ík mee aan Ik vertrek.”
