In vier afleveringen van Joris zoekt troost onderzoekt Joris Linssen hoe de rouw- en uitvaartcultuur de afgelopen eeuw veranderde. Hoe laten we ons troosten in tijden van rouw en verdriet? Volgens de presentator is het bij troost heel belangrijk dat de naam van overleden geliefden genoemd blijven worden.
Waar gaat Joris zoekt troost over?
"Het is een populair-historische serie over hoe in Nederland wordt omgegaan met dood en rouw. Elke aflevering gaat eigenlijk over twee dingen; het historische verhaal – de aha erlebnis, het ‘O ja, wat verschrikkelijk was dat toen’ – en de persoonlijke getuigenissen daarbij."
Lees ook:
Noem er eens eentje?
"Ik was bij de moeder van Kerwin Duinmeijer (een vijftienjarige Antilliaanse jongen die in 1983 werd neergestoken door een skinhead, red.). Zij vertelde dat hij helemaal geen Duinmeijer heet. Die achternaam komt van de familie waar hij vaak logeerde. De zoon van dit gezin was zijn beste vriend. Toen hem na de steekpartij werd gevraagd wat er was gebeurd, vertelde hij dat ‘zijn broer’ was vermoord. Waardoor Kerwin in de media dezelfde achternaam als zijn vriend kreeg. Voor de moeder van Kerwin was dit moeilijk. Als ik iets heb geleerd van deze serie, is het dat het voor nabestaanden heel belangrijk is dat de naam van hun geliefden genoemd blijft worden. Dat geeft troost.”
Wat raakte jou bij het maken van deze serie?
"Dat het voor nabestaanden van bekende figuren soms heel lastig is, die hele collectieve rouw om degene die zij zo lief hadden. Ik sprak de kleindochter van Toon Hermans, die vertelde dat de familie in kleine kring de dood van Toon wilde verwerken. Toen de familie daar op de dag van de begrafenis naar het kerkhof reed, bleek het toch te zijn uitgelekt. Ze werden ingehaald door straalwagens van RTL en NOS. Bij de begraafplaats zag het zwart van de mensen en hingen de fotografen in de bomen."
Het ging hen om de dood van een groot komiek, maar voor haar was het haar opa.
"Ja, precies. Mensen gingen voor haar gevoel met het verdriet om haar opa aan de haal. Eigenlijk net als bij de moeder van Kerwin Duinmeijer. Je hebt zielsveel van je overleden geliefde gehouden maar opeens zijn er nog heel veel verdriethebbers die hem nooit hebben gekend. Frank Boeijen schreef zelfs een liedje over hem ‘Zwart wit’. Dat vond zijn moeder moeilijk."
Heb je nagedacht over hoe jouw uitvaart eruit moet zien?
"Nee, niet echt. Ik hoop wel dat op mijn uitvaart veel muziek gemaakt zal worden. Muziek is een grote verbinder en geeft een enorm troostende kracht. Ik ben mijn hele leven al muzikant, dus het is logisch dat er op mijn uitvaart muziek is. Verder denk ik er niet over na. Ik doe heel naïef net of het nog láng niet zover is." (lacht)
Waar vind jij troost in?
"Als ik verdrietig ben, als ik iets heftigs moet verwerken, ga ik het liefste aan de piano zitten. Ik speel en zing en voordat ik het weet is er een lied. Muziek is een grote trooster."
Joris zoekt troost |29 november |NPO2 | KRO-NCRV | 20.25
