Zeven bekende Nederlanders wagen zich aan het schrijven van een thriller in de nieuwe afvalrace De pennen zijn geslepen. Actrice Monic Hendrickx is een van hen. ‘Mijn imago van coole gangstermoeder gaat aan gort.’
'Omschrijf een moord in 750 woorden'
Dat is een van de opdrachten in de nieuwe Avrotros-reeks De pennen zijn geslepen. Bekende Nederlanders krijgen de kans om te leren een heuse thriller te schrijven. De deelnemers zijn theatermaker Gerda Havertong, oorlogsjournalist Arnold Karskens, modeontwerper Hans Ubbink, ontwikkelingspsycholoog Steven Pont, kunstenares Tinkebell, bioloog Kees Moeliker en actrice Monic Hendrickx.
Gedichten en dagboeken
Die laatste zag het programma als een stok achter de deur. “Ik houd van taal en schrijven. Vroeger schreef ik gedichten en dagboeken. Later probeerde ik met vrienden scenario’s te schrijven. Er kwamen altijd projecten tussendoor, waardoor de teksten weer op de plank belandden. Ook vond ik het nooit goed genoeg wat ik schreef. Dus ik dacht: wie weet steek ik hier iets van op.”
Saskia Noort
De zeven kandidaten worden door niet de minsten begeleid: bestsellerauteur Saskia Noort en literair agenten Paul Sebes en Willem Bisseling, die (inter)nationale schrijvers als Stephen King onder hun hoede hebben. Met z’n allen zitten ze in een villa, waar ze in alle rust kunnen werken aan hun verhalen. Iedere aflevering bestaat uit een aantal workshops en een schrijfopdracht. In de eerste aflevering aanstaande donderdag ontmoeten ze een moordenares en krijgen ze een masterclass over wapens. Iedere week valt er een kandidaat af.
Monic Hendrickx
Monic Hendrickx speelde in diverse spannende series en films als Penoza en zou daarom een voorsprong kunnen hebben. “Zelf zie ik dat niet zo. Mensen als Arnold Karskens, Steven Pont en Kees Moeliker hebben bijvoorbeeld veel meer schrijfervaring. Zij hebben al boeken uitgebracht, ook al zijn het geen thrillers.” Ook bleek dat de kennis die ze op de sets van spannende films en series heeft opgedaan, niet afdoende was voor de opdrachten in De pennen zijn geslepen. “Een rechercheur liet ons een nagebouwd plaats delict zien. We moesten er rondlopen en beschrijven wat we zagen.
Slachtoffer
De opdracht was om op zoek te gaan naar de dingen die afwijken. Dat lijkt heel simpel, maar ik was verbijsterd over hoe slecht ik kijk. Je moet niet met je hersenen kijken, maar alleen met je ogen. Je trekt zo snel conclusies: daar ligt bloed dus dat zal van het slachtoffer zijn. Maar dat hoeft helemaal niet. Als acteur ben ik ook nog eens geneigd om alles spannend te maken. Maar we mochten alleen afgaan op de feiten. Dat vond ik nog best lastig.”
Getuigenissen
Een andere les die haar bijbleef, was over getuigenissen. “Dat zijn ook maar interpretaties van wat mensen zien. Als je tien getuigen vraagt, krijg je tien verschillende verhalen. Filter daar maar het juiste uit. Heel interessant vond ik dat.” De workshops dragen bij aan de kennis van de wereld van criminaliteit en justitie. Waar de zeven deelnemers vervolgens over schrijven, is aan hen. “We mochten schrijven wat we wilden, als we ons maar aan de opdracht hielden, zoals: schrijf een bekentenis in duizend woorden.”
Nadenken voor de camera
Bij programma’s als Maestro of Sterren dansen op het ijs is het eindresultaat visueel aantrekkelijk om te zien: een spelend orkest of een zwierige dans. Een getypt verhaal is lastiger in beeld te vangen. Monic Hendrickx is zelf ook benieuwd hoe de afleveringen eruit zien. “Ik vraag me af of het leuke tv is. Volgens mij zie je me voornamelijk verwoed achter mijn laptop tikken. Soms zat ik echt te stressen om de deadline te halen. Mijn imago van de coole gangstermoeder die ik Penoza speel, gaat wel aan gort. Wanneer ik zat te schrijven, zat ik heel erg ‘in mijn hoofd’. Voor het programma werd ik daar regelmatig uitgehaald, om voor de camera te vertellen wat ik aan het doen was en hoe mijn tekst vorderde. Ergens was het ook wel fijn om over mijn verhaal te praten. Ik was hardop aan het nadenken tegen de camera, dus soms hielp het me ook wel verder. Maar het voelt wel een tegengestelde beweging om telkens uit het schrijfproces getrokken te worden.”
Naar de jury
Als het verhaal af is, moet het naar de jury. “Doodeng”, vindt Hendrickx. “Slechts een keer dacht ik: nu ben ik tevreden, ik ga er vast niet uit. Het is net als wanneer je een film hebt gemaakt en die gaat in première. Dan gaan de mensen er iets van vinden. Dat mijn pennenvruchten dan ook nog op televisie komen, is daarom dubbelspannend.”
Leuk gezelschap
Al met al is haar wens om er ‘iets van op te steken’ wel uitgekomen. “Ik heb van Saskia Noort veel schrijf-technische dingen geleerd, zoals: waar maak ik een nieuwe alinea. Ik schreef vooral in korte zinnen, de jury vond mijn teksten bijna poëzie. En ik gebruikte te veel bijvoeglijke naamwoorden, waardoor me verweten werd te lyrisch te schrijven. Allemaal lessen die ik nu meeneem.” Nog een voordeel aan het programma: ze heeft mensen ontmoet die ze anders nooit was tegengekomen. “Het was een leuk en interessant gezelschap. In dat huis leerden we elkaar beter kennen. Kees Moeliker kende ik bijvoorbeeld alleen maar van zijn onderzoek naar de necrofiele eend. Blijkt een hartstikke leuke man!” •
De pennen zijn geslepen, vanaf donderdag 27 oktober 20.25 • NPO 1
