Pepijn Crone van het RTL Nieuws: 'Ik heb er een hekel aan als mensen zomaar iets roepen'

Met knikkende knieën liep Pepijn Crone (37) ooit als stagiair over de redactie van het NOS Journaal. Nog geen jaar later was hij een van de gezichten van het Jeugdjournaal en inmiddels is hij ruim twee jaar anchor bij RTL Nieuws.

Net als in zijn periode bij het Jeugdjournaal combineert hij de functie van presentator met die van verslaggever. Dat is op dit niveau niet gebruikelijk. "Ik werkte hiervoor vier jaar als verslaggever voor RTL Nieuws en dat wilde ik er graag bij blijven doen. Ik vind het ook heel mooi om het land in te gaan en mensen te interviewen die direct met het nieuws te maken hebben. Ik houd van die twee kanten. Als presentator zit ik veel op de redactie en heb ik een vinger in de pap bij het maken van inhoudelijke keuzes. Als verslaggever ben ik de vooruitgeschoven post en kan ik me helemaal focussen op een onderwerp. Omdat ik dat bij het Jeugdjournaal ook altijd zo heb gecombineerd wist ik hoe fijn ik het vind."

Je vertelde eens dat je ook van die combinatie houdt omdat je hoopt verder te groeien als journalist. Ben je daar zo bewust mee bezig?
"Ja, en mijn collega's ook. In deze tijd kun je online continu het laatste nieuws volgen, ook op onze site. Dan vind ik dat wij om halfacht echt iets moeten toevoegen. Wij moeten de diepte in, duiding bieden: wat betekent dit nieuws voor de kijker? Dat is een duidelijke ambitie van ons. In het nieuws ging het 't laatste jaar bijvoorbeeld vaak over de afschaffing van de dividendbelasting. Ik vind dat een ingewikkeld onderwerp. En ik denk de gemiddelde kijker ook. Wij moeten dus helder maken wat die dividendbelasting is en dat kon ik vier jaar geleden nog niet goed. We namen daar in de studio ook de moeite niet voor. Tegenwoordig wel. Dat voegt echt iets toe: voor een groot scherm staan en met behulp van graphics uitleggen wat het is. Die reflex om de kijkers in zulke zaken mee te willen nemen, zit nu veel meer in ons systeem."

Wat is het belangrijkste wat je als verslaggever hebt geleerd?
"Dat je het nieuws een gezicht moet geven. Tijdens het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis stond ik bijvoorbeeld op de grens tussen Oostenrijk en Hongarije waar busladingen Syrische vluchtelingen aankwamen. Dat was vrij heftig. Ik heb altijd geleerd om dat met een beetje afstand en respect te registreren, maar ik wil die mensen dan ook echt een hand geven en ze zelf spreken. Als je zo dicht op het nieuws zit en een menselijk gezicht kunt tonen, voeg je als journalist echt iets toe aan tragische beelden van mensenstromen die anders toch een beetje abstract blijven. Pas dan heeft een reportage impact op de kijkers."  

Had je dit voor ogen toen jij je in Tilburg aanmeldde voor de school voor journalistiek?
"Helemaal niet. Ik was een beetje een opstandige puber en stopte voortijdig met de havo. Ik had toen heel andere interesses. Uit een beroepskeuzetest die ik daarna deed, kwam onder andere journalist. Toen vielen er wel dingen op hun plek. Ik las vaak de krant en ik ben altijd geïnteresseerd geweest in wat er in de wereld gebeurt. Dus werd het journalistiek. Maar van die opleiding had ik geen verwachtingen. Ik was twintig en dacht: ik kijk wel waar het schip strandt. Ik werd pas echt gegrepen door de journalistiek toen ik uiteindelijk stage ging lopen bij het NOS Journaal."

Hoe kwam dat?
"Ik kom uit Hilvarenbeek. In Tilburg woonde ik op een studentenkamer en ik werkte er een beetje bij in een kroeg. In Hilversum kwam ik echt in de grotemensenwereld terecht. Dat vond ik erg interessant. En het was bijzonder om ineens bij het NOS Journaal te mogen meekijken. Ik had het geluk dat er allerlei reorganisaties waren en ik na mijn stage nog een jaar kon blijven hangen als redacteur. Dat was gewoon mazzel, maar in het begin liep ik daar met knikkende knieën de redactie op. Ik heb lang gedacht, straks hebben ze me door en zeggen ze dat ik daar helemaal niets te zoeken heb. Elke ochtend dat ik naar de redactie ging vroeg ik me toch weer af: zou mijn toegangspasje het nog wel doen? Maar het ging allemaal hartstikke goed. Een jaar later waren er bij de NOS screentests voor het Jeugdjournaal. Toen zei een collega: 'Moet jij daar niet aan meedoen?' Nou, vooruit, niet geschoten is altijd mis. En ik werd aangenomen."

Een van je hoogtepunten als verslaggever was het WK voetbal in Zuid-Afrika in 2010. Toen had je een sterk Brabants accent. Heb je dat bewust afgeleerd? 
"Nee. Ik heb het teruggezien en dacht ook: dit klinkt wel écht Brabants. Hier en daar ben ik weleens gecoacht als presentator, maar ik heb nooit opmerkingen gekregen over mijn accent. Ik loop al wel sinds 2005 op redacties rond waar geen Brabants wordt gesproken. Dan gaat het er misschien vanzelf af. Aan de andere kant: ik woon in Amsterdam samen met mijn vriendin die ook uit Brabant komt. We praten thuis geregeld plat Tilburgs. Wij hebben twee kleine kinderen van bijna vijf en drie die nu echt al lekker aan het kletsen zijn, en het grappige is dat zij behoorlijk bekakt Nederlands spreken. Met soms ineens een licht Amsterdams accent. Ze horen ons thuis continu met een enorm zachte g praten maar daar nemen ze niets van over. Dat vind ik toch opvallend, haha. Maar qua werk sta ik daar helemaal niet bij stil. Ik heb ook nooit gevonden dat mijn accent afleidde van de boodschap die ik wil overbrengen."

Wat wil je uiteindelijk overbrengen?
"Waar ik een hekel aan heb, is als mensen zomaar iets roepen, hun mening spuien zonder dat ze ergens iets vanaf weten. Vroeger deed men dat vanaf de bank, op het sportveld of in het café. Tegenwoordig gebeurt dat op social media en daardoor ben ik er als journalist extra op gebrand om eerst volledig van de hoed en de rand te weten en dan pas het verhaal te vertellen. Daar zit wel duidelijk idealisme achter. Wij willen bij RTL Nieuws onbevooroordeeld en op basis van gedegen onderzoek uiteenlopende geluiden uit de samenleving naar voren laten komen over bepaald nieuws. Ik vind dat wij dat goed doen als onze kijkers daardoor goed en verantwoord hun mening kunnen vormen. Dat is wat ik wil."