Tekst: Ella Weisbrod
Niet alleen zijn programma’s hebben een hoge amusementswaarde, ook een gesprek met hem heeft dat. Humor en relativering schuilen vlak onder zijn huid. Door zijn manier van vertellen blijkt bovendien een niet onverdienstelijk acteur aan hem verloren te zijn gegaan.
Want na de kleinkunstacademie besloot Robert ten Brink dat het toch niets voor hem was om op het podium te staan en aangestaard te worden door honderden mensen. Liever zoekt hij kleinschaliger contact. De deelnemers van All you need is love in de ogen kijken, bijvoorbeeld. Daar houdt hij van.
Nog even en het is jullie dertigste jaar.
“Echt? Ongelooflijk! Ja, dat klopt. We begonnen in 1992. Het was toen meer een zoetig datingprogramma. De mensen waren ook nog snel onder de indruk van camera’s. Nu wijzen ze je bij wijze van spreken hun meest fotogenieke kant. Dat is niet erg hoor, het is gewoon anders. Als ik dertig jaar geleden een man van boven de veertig wilde helpen, moest ik zoeken naar een aanpak. Nu sta ik boven de partijen. Dat heet levenservaring.
Het is een moeilijk programma om te maken, het vraagt speciale vaardigheden, ook van de redactie. Je moet begrijpen hoe relaties in elkaar zitten, ertegen kunnen dat dingen altijd anders lopen en je niet in de luren laten leggen. Daarbij komt, en dat is ook lastig, dat ik wat mensen betreft een uitgesproken smaak heb. Niet elk onderwerp past bij mij. Ik moet van de deelnemers kunnen houden.”
Hebben jullie voor deze nieuwe serie veel moeten aanpassen?
“Bij de vorige serie deden we dat al, maar wij groeien mee met de tijd. Op een buitenlocatie staat nu een caravan met een opengeklapte zijkant. Daarbinnen zit ik op gepaste afstand met de deelnemer. De cameraploeg staat er letterlijk buiten. We gaan er weer volop tegenaan: proberen mensen die in stilte op elkaar verliefd zijn bij elkaar te brengen, verbroken relaties mogelijk te helen.
In deze coronatijd zullen dat er vast wel meer zijn. Stellen die elkaar onder druk de tent uit vechten. Twintigers die veel minder gelegenheid hebben om spontaan anderen te ontmoeten. Voor hen vind ik deze periode het ergste. Wij zijn afhankelijk van de verzoeken die we binnenkrijgen, er zijn geen vaste rubrieken waar we mensen bij kiezen – het is precies andersom. En ik ben het nooit zat, want elke aflevering is anders.”
Ben je weleens geneigd een deelnemer op het hart te drukken: ‘Let wel op dat je krijgt wat je graag wilt’?
“Vrouwen bijvoorbeeld zijn gauw bereid mannen te vergeven, en als ik merk dat zo’n man echt niet deugt, dan zorg ik ervoor dat zij er nog eens over nadenkt. Want ook de kijker thuis voorziet dat ongeluk. Achteraf bellen we ook altijd met onze gasten, en in heftige gevallen kan er contact blijven. Dus er is een vorm van nazorg.”
Zijn wij geobsedeerd door de gedachte dat we geluk verdienen?
“O ja. Wij menen alles te verdienen en alles moet perfect zijn. Dat zie je nu ook, mensen die roepen, wie zegt dat ik dit of dat niet mag doen?! Dan zeg ik, de overheid. En nou je mond houden en meedoen! Er wordt veel gezeurd en daar heb ik weinig geduld voor. Misschien ben ik van een generatie waarin alles gewoon gebeurde, of het is mijn karakter, maar wij organiseerden niet zo. De dingen kwamen en gingen. Natuurlijk is er enthousiasme nodig en een beetje talent en misschien mazzel. Maar nederigheid en bescheidenheid, jezelf even op het tweede plan zetten, dat komt steeds minder vaak voor.”
De Vlaamse psychiater Dirk de Wachter pleit voor acceptatie van een beetje middelmatigheid en ‘ongelukkigheid’.
“Sterker nog: daar kan ik van genieten: een flinke dosis melancholie. Op een regenachtige dag achter het raam. Geen idee hoe het leven verder moet. De bloemen zijn verwelkt en de kat heeft gekotst op de bank. Zulke dingen, zo’n dag. Daar kan ik in zwelgen. Hoe ik me uit dat moeras trek? Een lekker glas wijn. En vaak krijgen mijn vrouw en ik in juist zo’n situatie de slappe lach.”
Jullie zijn dit jaar veertig jaar samen. Is dat ook de kunst van het volhouden?
“Dat klinkt mij te negatief, maar liefde verandert wel. Ook daar kun je melancholisch van worden, als je beseft hoeveel herinneringen je samen hebt opgebouwd, wat je allemaal met elkaar hebt beleefd. Ons leven is zo verweven geraakt. Natuurlijk zijn er mindere kanten en soms trek je het even niet. Maar de geschiedenis die je samen schrijft en die begint met zo’n mini-ontploffing, weegt daar tegenop.
We voelden allebei bij de eerste ontmoeting dat wij elkaar in het leven vooruit konden helpen. Er was geen twijfel. Zonder Roos zou alles totaal anders zijn gegaan. Ik was nogal lui en zelfgenoegzaam en toen ik mijn baan als dj verloor zat ik thuis bij de telefoon gewoon af te wachten. Roos zorgde ervoor dat ik aan de slag ging. En als er dan kinderen komen, wij kregen er vijf, kies je niet direct meer voor jezelf.”
Je bent inmiddels 65.
“Met ouder worden heb ik geen moeite, behalve dat steeds meer dierbaren je ontvallen. Roos en ik liepen laatst weer op begraafplaats Zorgvlied en zeiden dat we daar zo langzamerhand meer mensen kennen dan in het café. Ik heb er geen moeite mee dat aan mijn werk ooit een einde komt. Het is zo ontzettend vluchtig, daar moet je je geen illusies over maken, hoor. Wie kent Ted de Braak nog? Zelfs Jos Brink wordt al vergeten. Het is niet heilig.”
Je hebt wel gezegd dat je onzeker bent. Is dat nu voorbij?
“Uiteindelijk ben ik iemand die heel graag aardig gevonden wil worden en ik betrap mezelf erop dat ik daar mijn best voor doe. Dat zit in mijn aard. In een vijandige omgeving kan ik niet bestaan. Ik ben niet iemand die tegen de stroom in zwemt. Ook in ons programma is vertrouwen belangrijk en dat wil ik kunnen uitstralen. Als ik me openstel, krijg ik veel van de deelnemers terug. Zij verdienen mijn aandacht.
Er is gelukkig nog heel veel liefde op de wereld en het is waar dat het met de liefde voor jezelf begint. Ja, je hebt mensen die gedijen op kwaad en zelfzucht, maar ik ben optimistisch. Meestal zijn we een keurig landje met goede mensen. Je zult zien: als we weer het ‘echte’ leven in kunnen, floreren we. En misschien realiseren we ons dan wat het betekent om vrij te zijn en in een democratisch land te wonen.”
All you need is love | donderdag | RTL 4 | 20.30 uur
