Naast Saturday Night Fever in 2003, Beauty and The Beast in 2005 en Les Misérables in 2008, deed ik nog meer audities voor een musicalrol. Twee rollen in La Cage Aux Folles werden aangeboden, maar er stond destijds iets anders op de agenda: De TV Kantine. Daarna ben ik nog eens naar London gevlogen voor een werksessie voor de rol van Geest in Aladdin. Ik kwam ver, maar net niet ver genoeg. Jammer, maar zo gaat dat.
Ik heb het ondertussen druk genoeg met alle programma’s op tv, maar toch bleef het theater altijd trekken. En ineens was daar: Moulin Rouge! De Musical! Iedereen die het in mijn omgeving had gezien zei hetzelfde: ‘Carlo, er zit een droomrol in voor jou! Harold Zidler, de flamboyante eigenaar van de nachtclub, echt jouw ding.’
Na een bezoek in London gaf ik mij op via de castingapp. Voorheen belde je met Marianne van Wijnkoop, maar nu is er dus een app. Je vult al je gegevens in en maakt een filmpje met het auditiemateriaal. En zo stond ik te zingen en te acteren in de keuken met op de achtergrond mijn vier verbaasde poezen. En toen… een uitnodiging om in New York te auditeren voor regisseur Alex Timbers.
Onzekerheid en twijfel worden afgewisseld met bravoure en gretigheid. Met Herald als steun in New York sta ik een week later te auditeren voor Alex en zijn team. Je doet ontspannen, maar eigenlijk speel je dan al. Aan alles had ik gedacht: de tekst, wat ik zou doen en zeggen, de kledingkeuze… maar aan een ding niet: water.
Op het grote moment dat ik het lied Chandelier moest zingen had ik ineens een droge mond. Of ik een hap had genomen vol zand met daar overheen de airco van een lange vlucht. Ooit vertelde de grote Willem Nijholt zijn gedachten bij zijn auditie voor Miss Saigon. Hij stond stijf van de spanning, ook met een droge mond aan de piano vast geklauterd, en dacht ineens aan dit simpele zinnetje: ‘ik ben toch niets niks’.
Ik keek over de lange tafel heen, zag de skyline van New York en dacht hetzelfde. ‘Spuug ze in de bek’, zou Jos Brink zeggen. Best lastig natuurlijk als alles zo droog is. Daar moest ik even om lachen, wat mij weer ontspande.
Willem Nijholt en Jos Brink waren geen vrienden, maar ze hebben mij allebei geholpen. De rol is van mij en ik hang straks aan de Chandelier in het Beatrix theater in Utrecht…. met heel veel spuug, zodat u straks het water in de mond loopt bij het zien van dit spektakelstuk Moulin Rouge! De Musical!
