Zombie,
Je ziet er moe uit”, zegt mijn lief Herald. En hij heeft gelijk. Ik ben kapot, er is iets mis. De coronatest is negatief. Zie je nou, ik ben gewoon moe. Maar slapen gaat alleen van middernacht tot een uur of drie, ik put mezelf uit. Mensen die slecht slapen zijn nooit helemaal wakker. Gelukkig zit de grote tv-drukte er voorlopig even op, dus pak ik rust. En nog maar weer een coronatest, de zoveelste. Ik denk dat ik er inmiddels zo’n zeventig heb gehad. Elke keer weer negatief, altijd. Eerlijk gezegd dacht ik na twee prikken en de booster echt resistent te zijn. Maar dan staan er ineens twee streepjes. Positief. Corona!
Snel neemt Herald de onderste verdieping van het huis in beslag en lig ik boven. Geen keelpijn, geen verkoudheid maar oh, die knallende koppijn. Als een zombie mijn bed in en weer uit. Geen rust, dus ga ik maar plat op de grond liggen op de badkamervloer. Normaal lig ik in bed met vier katten, maar omdat ik bang ben ze te besmetten mogen ze de slaapkamer niet in. Het gehuil voor de deur van mijn diertjes gaat door merg en been. Maar ik kan niks en wil niks. Al voel ik van alles.
Televisiekijken doet zeer aan de ogen, maar zombieknaller The Crazies op Netflix is zo goed dat ik moet blijven kijken. Ook Zombie House Flipping trekt me gek genoeg aan. Een tv-programma over vervallen huizen die men helemaal renoveert en weer doorverkoopt. Alles is nep aan deze serie, het zijn complete toneelstukjes: “Oh nee, de verbouwing gaat mis, wat een ramp, komt dit goed?” Of het goed komt weet ik niet, want eindelijk val ik twee dagen in een diepe slaap.
Onrustig bleef ik wel, ik droomde dat iedere talkshow steeds dezelfde onderwerpen bleef herkauwen. Elke dag hetzelfde nieuws als een zombieplaag die niet overging. Als ik na die twee dagen eindelijk wakker word, heb ik foto’s van Dick Advocaat op mijn telefoon. Eronder staat ‘Dick pics’, een flauw grapje dat relativering probeert te brengen. Het was dus geen nare droom maar realiteit. Die avond kijk ik naar een talkshow met wederom hetzelfde onderwerp waardoor ik me nog steeds een zombie voel. Na acht dagen hervat ik mezelf en mag ik eruit. Niet meer gekluisterd aan de buis, daar knapt een mens van op in deze tijden.
