Lieve Jos,
Ik sta in het huis van mijn overleden opa. Om mij heen zijn spullen: een notitieblaadje, puzzelboekje, een pen. Jij, Jos Brink, een voorbeeld voor mij en vele anderen, schreef er ooit een prachtig liedje over. Dode dingen… wat blijft bewaard? Wat gooi je weg? Alles glipt door je handen, het hele leven.
Foto’s, ja die bewaar je dan. Maar dat ene boekje, dat schaaltje, de klok die in de loop van de jaren zo bij opa hoorde. Ik kan er moeilijk afstand van doen. Een eiken dressoir met kastdeurtjes vol handgesneden gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld iemand die geridderd wordt. Het is niet mijn smaak, maar ze doen me wat. Het zijn beelden uit mijn jeugd die mij dierbaar zij. Dus heb ik de deurtjes er eigenhandig uitgehaald en meegenomen.
Je verzamelt je hele leven en dan op die ene dag zijn het dode dingen. Maar hopelijk hebben we nog even. Tot die tijd neem ik alles mee . En eerlijk toegegeven kan ik van mijn eigen spullen ook moeilijk afstand doen. Een grote foto van jou, Jos, staat op mijn kantoor, ooit gekregen bij een tv-programma. Met daarbij een persoonlijke tekst van jou: “Lieve Carlo ik heb gelijk gehad. En ongelijk is een bochel!”
Een lieve tekst die vertelt dat jij, in een tijd dat mijn carrière niet ging zoals gehoopt, toch in mij bleef geloven. De foto is supergroot – bijna te groot – en je hebt overal al wel gestaan. Maar zolang ik leef, blijf je. Dan kijk ik naar de kastdeurtjes van mijn opa en naar jouw foto en dan leven jullie beiden meer dan ooit door in mij.
