Wallen,
tot op mijn knieën, omdat ik door de adrenaline niet kan slapen. Drie opnames van The masked singer in een week en vervolgens snel door naar een bruiloft voor Married at first sight. Een repetitie voor een nieuwe show waar ik later meer over ga vertellen. Interviews, fotoshoots, vergaderingen en tussendoor nog wat TV Kantine-typetjes opnemen. En toch nooit één moment het gevoel dat ik aan het werk ben. Elke dag ben ik een beetje jarig en daarom lig ik om 4 uur ’s nachts naar het plafond te staren.
En toen kwam de man met de hamer - of liever gezegd, een aardige dame van de make-up. “Onder je rechteroog zit een schaduw. Die moet je laten wegsnijden, want die wal krijg ik niet weg.” Bam! Mokerslag! “Wat zeg jij nou? Snijden? Dat nooit, waar dan?” En inderdaad: er zit een vochtophoping onder het oog, niet weg te krijgen. Dat had Koffietijd-presentator van weleer Hans van Willigenburg ook en eigenlijk alle mannen die ouder worden, legt men mij vriendelijk uit. Als je niet oud wil worden moet je jong sterven, zeg ik tegen mezelf. Geen stress om een walschaduw. Toch lig ik tot half 5 Elise Schaapjes te tellen.
Een dag later zit ik bij een cosmetische arts die mij het volgende voorstel doet: via mijn oog gaan ze naar binnen om de band rondom het oog in te korten. Ik bedank vriendelijk en lig die middag op bed met een oogmasker van de drogist. Wat is dat voor gevoel, krijg ik nu ook nog een neusoperatie? Ik schrik wakker van poes Lotje die mijn neus likt. Hoe lang heb ik geslapen? Het klokje rond?! Snel kijk ik of de wal is weggetrokken, maar hij zit er nog steeds. Alleen het verstand en het overzicht is terug. Ik zit in misschien wel in het mooiste tv-jaar van mijn leven. Onder mijn rechteroog zit het bewijs. En ik ben er trots op.
