Aan tafel,
Een blad met vier poten, daar hebben we in Nederland wat mee. Beau van Erven Dorens probeerde het in zijn talkshow even zonder, maar de inhoud en de gasten werden daardoor toch een stuk minder leuk gevonden. Persoonlijk heb ik in de loop der jaren weerstand opgebouwd tegen tafels en dan met name die in een auditieruimte voor musicalrollen. Je bent gespannen en moet presteren, maar soms zijn er wel vijf tafels waarachter mensen je zitten te beoordelen.
De binnenkomst is veelal vreselijk; de mensen achter de tafels schrijven al iets op zonder je ook nog maar één blik te hebben gegeven of spelen wat met hun pen. Het haalt het slechtste in mij naar boven. Mijn auditie voor de rol in Les miserables heb ik bijna verpest totdat de regisseur de moeite nam om achter de tafel vandaan te komen. Bij The lion king ben ik –best raar – zelf op de tafel gaan zitten, bij La cage aux folles stond ik óp de tafel en bij Aladdin lag ik erop. Die laatste drie rollen heb ik misschien daarom niet gekregen.
Voor een nieuw programma leek het me leuk om bij de audities te komen kijken. Je ontmoet dan gelijk het nieuwe team en mogelijk nieuwe kandidaten. Vastberaden om iedereen mijn vrolijke, gezelligste kant te laten zien, kwam ik de zaal binnen. Drie lange tafels staarden mij aan, het zweet brak mij uit. Natuurlijk moest ik aan de andere kant zitten, maar het lukte me niet.
Deze mensen stelden zich kwetsbaar op en ik moest daar zitten met een papiertje, bah! De tafel in de auditieruimte werkte als vanouds weer als een rode lap op een strijdvaardige stier. Ik heb ongetwijfeld een vreselijke indruk achtergelaten. Deze week zie ik het team weer en zullen ze mij van mijn goede kant zien. Maar niet in diezelfde ruimte, ben je betafeld!
