Vaak concurreren artiesten met elkaar. Wie is het meest succesvol? Of heeft het beste liedje? Maar soms zijn er momenten dat ze hun ego even opzij zetten en daar is deze documentaire op Netflix, die volgens Carlo Boszhard een must see is, een perfect voorbeeld van.
Ego
Artiesten kunnen bang zijn voor andere artiesten. Bang voor die ene dag dat iemand ziet dat je onzeker bent en eigenlijk niks kan. Wie kan dat tenslotte beter zien dan een collega die hetzelfde vak uitvoert?
Onzekerheid maakt je beter om te stralen in de schijnwerpers, dat is een feit. Maar er zijn beginnende artiesten die voor een optreden brakend boven de toiletpot hangen. Om daarna iets arrogants uit te stralen, ‘niemand doet mij wat’. Zelfs in het kleine Nederland heb ik weleens bij bijeenkomsten van collega’s gezien dat de ene nog ongemakkelijker was dan de ander.
Laat staan hoe dat is bij de absolute wereldtop. We gaan even terug in de tijd: 1985. Het idee was om een single uit te brengen en de opbrengsten daarvan gingen naar de slachtoffers van de hongersnood in Ethiopië. Er moest eerst een liedje gemaakt worden, gezongen door zoveel mogelijk artiesten. Lionel Richie en Stevie Wonder zouden dit nummer componeren. Maar hoe vaak Lionel zijn collega ook belde, Stevie nam de telefoon maar niet op.
Er was stress. “Ga snel naar Michael Jackson!” riep producer Quincy Jones tegen Lionel. Terwijl Michael een melodietje neuriede, wilde Lionel naar huis omdat hij bang was voor Michaels huisdier, een slang. De enige mogelijkheid om zoveel sterren bij elkaar te krijgen was na een muziekfestival in Los Angeles.
Prince was op dat moment dé man die ze wilden hebben. En omdat hij bevriend was met Sheila E, werd die gelijk uitgenodigd. Maar Prince is nooit komen opdagen. Bruce Springsteen zei ja en dus volgden er gelukkig meer en meer.
Op 28 januari 1985 moest het allemaal gebeuren: de opname van het lied en een clip. Juist de ruwe opnames van die clip zijn zo ongelofelijk boeiend. Na zoveel jaar moet iemand gedacht hebben: wacht, ik heb nog ergens een bandje liggen. Boven de studiodeur hing een bordje: Laat je Ego buiten deze ruimte. Het gebeurde. Er werd hard gewerkt, er was verbroedering. Diana Ross wilde niet meer naar huis, dit was iets bijzonders. Het nummer ‘We are the World’
leverde 80 miljoen dollar, vriendschap en een van de beste documentaires op Netflix op. Ga dat zien!
