Oogje,
“Nu ga ik even slapen”, zegt Herald. “Dat nare oog.” Zijn oog ziet er inderdaad dik en rood uit, zwaar ontstoken. Ik kijk
op mijn beurt met mijn oog weer naar een lege pagina voor de column. “Droom maar even lekker”, zeg ik. “Dan schrijf ik over die droom.”
Door het succes van Make Up Your Mind weten we inmiddels waar ons hart ligt. Drag! Velen uit deze mooie community vragen ons steeds hetzelfde: moeten jullie met al die expertise niet een nieuwe Drag Race Holland maken? En dat is natuurlijk geen gekke gedachte.
Als Herald gaat pitten, weet ik waar mijn droom over gaat. De droom om van Willem Ruis een mooie dramaserie te maken, blijft misschien ook wel een droom. Niet alle dromen komen uit, het is een kwestie van gunnen, mazzel én het juiste moment.
Dromen kan echter altijd. Zo heb ik mijn (droom)rol in Moulin Rouge de Musical al honderd keer gespeeld. Ik moest meterslange teksten leren en die werden vijf minuten voor aanvang ineens veranderd. En toen ik op moest wist ik de weg naar het podium niet te vinden. Maar van een nachtmerrie kan ik niet spreken, het hoort erbij. Altijd de hobbels op de weg zien als nieuwe uitdagingen.
Soms praat ik met nieuwe, jonge talenten over het vak presenteren, acteren en produceren. Jij doet het allemaal, zegt men, dus jij weet vast wel hoe het moet. Als ik ze dan vertel dat ik het gevoel heb dat ik gister pas ben begonnen, kijken ze me vreemd aan. Elke dag leren, elke dag beter worden, elke dag de vraag of ik het nog wel kan. Maar blijven dromen en eye on the price. Die prijs is geen award, maar mogen maken wat je met hart en ziel doet.
Herald is intussen wakker geworden en het oog is nog dikker. “Lekker geslapen?” vraag ik. “Heerlijk”, zegt hij. Ik
vermoed dat het een Drag Race droom was. Ik las het in dat ene oogje.
