Mijn hart gaat sneller kloppen, ik krijg een kleur en zit op het puntje van mijn stoel. Als ik iemand zie zingen, sporten of acteren op het hoogste niveau zit ik al snel met tranen in mijn ogen. Daarom was het voor mij een voorrecht om met nieuw imitatietalent te mogen werken. De aller-besten (en sommigen net iets minder) hadden zich opgegeven voor het nieuwe programma De casting kantine.
Elise Schaap, Irene Moors en ik mochten ze beoordelen om vervolgens de beste te selecteren die een rol krijgt in het nieuwe seizoen van De TV kantine. Enorm verrast werden wij door ijzersterke imitaties van Britt, Marc-Marie, Doutzen, Arjen Lubach en ga zo maar door. De zoektocht van deze aanstormende talenten naar dé perfecte imitatie en hen daarbij coachen is voor mij als werken in een snoepwinkel. Met af en toe weer die brok in mijn keel. Wat is dat toch? Heeft het met leeftijd te maken?
Na een dag met ze gewerkt te hebben, stel ik mijn vriend voor om te ontspannen met een serie. “Even bijkomen en iets anders”, zeg ik nog. Irene had mij die middag de Netflix-serie The queen’s gambit geadviseerd. Een serie over een weesmeisje dat geweldig kan schaken. Met imiteren heb ik alles, met schaken niks. Maar met een lichte twijfel begin ik er toch maar aan. En dan zit ik binnen tien minuten helemaal verzonken in de prachtige serie.
Weer die tranen, want de gemene deler is ook hier talent, doorzettingsvermogen en passie. Het liefst kijk ik de reeks in één keer uit, maar dat is zonde. Dus zap ik even naar de TV show van Ivo Niehe. Een portret van de 8-jarige Jayden Ordonez, een waanzinnig pianotalent uit Hilversum. Ook in zijn ogen zie ik het vuur om de allerbeste te willen worden. Weer tranen in die van mij. “Zo mooi, al dat talent”, zeg ik tegen mijn vriend. “Zeker”, zegt hij. “Al heb je ook het talent om een beetje te overdrijven.”
