Wil jij gast zijn in mijn Villa?” vroeg Rik Felderhof mij in 1998. Het was in die tijd een van de grootste programma’s op de Nederlandse televisie, ik voelde me gelijk vereerd. Wie herinnert zich niet die legendarische aflevering met Majoor Bosshardt en Herman Brood? Twee gasten – het liefst zo verschillend mogelijk – komen bij elkaar in Saint-Tropez.
“Wie is die andere gast?” Terwijl ik dat vroeg, zette ik me schrap. Ik weet nog goed dat ik hoopte dat het niet Marts Smeets was.
The Lady of the Light
Jomanda, was het antwoord. Dat voelde gelijk goed. Het fenomeen uit Tiel, The lady of the light. Ze was enorm populair. Ze werd geliefd én gehaat. Het is bijna niet uit te leggen hoe groot ze in die dagen was. Een kruising tussen Jezus Christus en Martien Meiland, met de uitstraling van Celine Dion.
Daar in Saint-Tropez stonden we samen als Jack en Rose uit Titanic op een boot: “I am the king of the world!” Ik masseerde haar schouders. Zo’n massage die juist zij altijd moest geven, dus dit gebaar waardeerde ze zeer.
Tussen haar en mij werd een band gesmeed die ik niet snel zal vergeten. Net als dat ene moment waarop ze zei: “Kijk goed!” Om vervolgens haar handen als een Messias op te richten.
Tineke de Nooij
Rik Felderhof lag tien meter verderop te slapen, helemaal horizontaal. Ineens gingen zijn benen omhoog, uit het niets. Ik keek naar de handen van Jomanda en zag hoe ze die beweging op afstand dirigeerde met haar kracht.
Later werd vaak aan mij gevraagd of ik Jomanda geloof. “Ik geloof mijn eigen ogen, die vertrouw ik”, zei ik dan.
Jomanda vertrok uit Nederland na een rechtszaak over de dood van Sylvia Millecam, waarin ze niet schuldig werd bevonden. Volgens Tineke de Nooij vertelde Sylvia haar destijds dat ze geen hulp wilde van de reguliere gezondheidszorg. Een enorme tragedie waar mijn ogen en oren niet bij waren, dus het oordeel laat ik aan u.
De vraag is nu wel: waar is Jomanda gebleven?
Discovery+
Met de documentaireserie Jomanda: Lady of the Light, te zien op Discovery+, geeft Tineke antwoord op die vraag. Ze leidt een eenzaam bestaan in Canada. Ik voel me schuldig. Mijn ogen zagen hét en toch raakte ze helemaal uit het oog. Als Jomanda dit ooit leest, weet dan: uit het oog, maar niet uit het hart.
