De leukste kijktips
The World's End
21 Jump Street
Case, of beter: Kees,
Niet weer een moordcase alsjeblieft, zegt Herald. Hij draait zich demonstratief om en valt drie minuten later in slaap. Hij heeft een punt: de truecrimezaken stapelen zich op. En als ik net als vorige week wéér iets wil schrijven over een case, gaat dat wellicht te ver. Oké, nog eentje dan… Herald slaapt toch al.
De documentaire This is the Zodiac Speaking vertelt het verhaal van Arthur Leigh Allen. Is hij de man achter een reeks gruwelijke moorden bijna zestig jaar geleden? Netflix komt met nieuwe aanwijzingen. Ik werd overrompeld door broer en zus Seawater. Als vriend van de familie nam Allen de kids mee langs plaatsen waar later toevallig mensen bleken te zijn afgeslacht. Ze hebben bloed aan zijn handen gezien. Maar ze weten niet alles meer, omdat ze, zo bleek later, onopgemerkt waren gedrogeerd.
Maar als de serie op een hoogtepunt komt, ontbreekt toch weer tastbare bewijs. En hoor ik Peter R. de Vries in gedachten zeggen: tunnelvisie. Van een echte ontmaskering is geen sprake.
Tijd om deze zaak te sluiten en door te gaan met een andere case. Of beter: Kees. Kees van der Spek is met recht de trots van RTL5. Hij pakt met lef en passie fraudeurs, afpersers en criminelen aan. Zijn stijl herinnert mij aan de briljante afleveringen van Peter R. waar hij de regie voor deed. De muziek, de candid camera, de introductieteksten en zelfs het leren polsbandje.
Ik zie een bizarre aflevering in Colombia. Kees bevindt zich in ‘rood’ gebied: ga daar maar niet heen. Hij doet het toch, samen met de radeloze Bert. Zijn vader woonde in het Zuid-Amerikaanse land met zijn liefde Pablo. Maar het ging niet goed tussen de twee: zijn vader voelde zich bedreigd door Pablo over zijn testament. Niet veel later overleed Bert: zijn auto sloeg om op een brug. Er moest volgens Pablo veel geld worden overgemaakt voor de begrafenis, en voor het herstel van de brug.
Kees komt erachter dat dit helemaal niet waar is. Bij een inbraak verdwenen er vele spullen van Berts vader. Ook hier blijkt de waarheid anders te liggen dan hij wordt gepresenteerd. Kees bijt zich vast in een zaak en krijgt antwoord op vele belangrijke vragen. Aan het eind zien we zoon Bert huilend bij het graf van zijn vader. Duidelijkheid na lange onzekerheid, geen berechting, wel een ontmaskering. Voor een case met echte antwoorden moeten we bij Kees zijn.
