De leukste kijktips
The World's End
21 Jump Street
Drie minuten,
Ik zit in de tuin. Koffie, zon en net wakker. Al voelt het of ik nog slaap. “Geef me drie minuten”, zeg ik tegen Herald. “Ik schrijf zo mijn column.” Altijd al een fascinatie gehad voor die drie minuten. Voor Telekids schreef ik het lied: ‘nog 3… 2... 1’, letterlijk aftellen naar het slot.
Bij het Eurovisie Songfestival krijgt geen land een seconde meer dan die befaamde drie minuten, wat – eerlijk gezegd – bij veel inzendingen dit jaar een zege is. Drie minuten kunnen soms voelen als een halfuur. Niet bij S10, ik had haar met liefde een minuutje langer gegund. Bij de halve finale viel ze bijna flauw van de spanning. Dat S10 – ondanks die stress – toch diep het hart heeft weten te raken met haar lied, is extra knap.
Zelf ben ik qua energie best diep gegaan afgelopen jaar: The Masked Singer, I Can See Your Voice, Married at First Sight, Make up Your Mind en twee series van Oh, Wat een Jaar. Als laatste nog even als Thènardier uit Les Misérables meezingen met Simone Kleinsma op het Musical Awards Gala. Ik kon helaas niet repeteren, dus Simone zou kijken waar we precies in het lied zouden komen. “Daar op die trap, daar moeten we zo zitten”, hoor ik haar nog zeggen.
De drie minuten van het lied ‘Nog een dag’ beginnen, het blijft indrukwekkend. Na één minuut vraag ik of we niet al moeten gaan zitten. “Nee, nog niet”, zegt Simone beslist. Dus ik wacht nog dertig seconden langer. En dan hoor ik Freek Bartels zingen: ‘Morgen is het revolutie…’ Ik weet dat daarna Simone en ik moeten zingen. Maar recht voor mij zie ik dat ik nog zeker twintig meter moet lopen.
Ik ren naar de trap. Simone gillend achter mij aan, gaan we het halen? Als we een seconde later waren, dan waren we te laat. Het licht was helaas wel te laat, waardoor we de eerste twee zinnen in het donker zaten. Toch was het fijn om met een icoon als Simone Kleinsma op het podium te staan. Dan tel je elke seconde. Mijn gedachten worden ruw verstoord door Herald. “Je column moet af. Voorlopig even de laatste, want dan neem je verplicht rust. Geen programma’s, geen tv, even helemaal niks.” Als ik dat maar langer volhoud dan drie minuten.
Carlo Boszhard is in juni terug met zijn column.
