Schatje,
Het was 1984. Een 15-jarige Carlo ging naar de film Schatjes van Ruud van Hemert. Een jaar ervoor deed ik nog auditie voor Ciske de Rat. Tranen toen dat niks was geworden, maar nadat ik me erbij had neergelegd zat ik weer in de zaal om een nieuwe Nederlandse film te bekijken. De film begon iets later omdat uitgerekend op dat moment vlak voor mijn neus een publiciteitsfoto van – je raadt het nooit – Danny de Munk werd gemaakt. De jongen, die later een goede vriend werd, drukte mij onbewust met de neus op de feiten.
Een kans om als jonge jongen in de film te spelen is voor een handjevol mensen, en dus niet voor mij. De film begon nadat Danny de zaal uitging en ik werd wegeblazen door Schatjes. Wat een heerlijke film en inderdaad: Frank Schaafsma die de zoon speelde was ondanks zijn rebelse en stoere karakter een schatje. Op de weg naar huis vertelden mijn pubervriendjes dat ze actrice Akkemay prachtig vonden, maar ik dacht aan Frank. Ik was niet de enige, honderden meisjes waren stiekem verliefd. Er was een interview met hem en zijn echte ouders in een blad en ik knipte zijn foto natuurlijk gelijk uit.
Op een gegeven moment verlies je iemand uit het oog. Totdat we vrienden werden op Facebook. Elk jaar kreeg ik felicitaties voor mijn verjaardag. “Hiep hiep hoera en gewoon doorgaan met jarig worden”, schreef hij.
Voor een korte documentaire ging Frank samen met een goede vriend terug naar het huis waar Schatjes was opgenomen. Een fijne kijkje hoe het achter de schermen was. Fijn was het zeker niet altijd met ‘de bruut’ Ruud van Hemert als regisseur, die acteurs behoorlijk kon treiteren en kleineren. “Als je naar jezelf kijkt, Frank, vind je dat je het goed hebt gedaan?” vraagt zijn vriend. Dat kon hij jaren later niet van zichzelf zeggen. In zijn ogen las ik naast bescheidenheid ook een soort van miskenning. Frank was namelijk briljant in Schatjes en dat moest ik hem laten weten.
“Hé Frank”, schreef ik. Hij reageerde gelijk met: “Lieverd!”, maar dan met zes uitroeptekens. “De docu op Youtube was geweldig en ja, je was (bent) steengoed”, schrijf ik. “Dank je wel lieverd, je raakt me. X”
De waarheid is dat hij míj heeft geraakt. Dat deed hij weer toen hij vorige week te jong, op 59-jarige leeftijd, overleed. Ik wens alle nabestaanden veel liefde en kracht. Frank was een geweldige acteur en voor mijn onsterfelijke jeugdidool (met 6 uitroeptekens)!
