Groen, deel 2,
Het is gelukt! We hebben eindelijk de bioscoopversie gezien van Wicked. In de vorige column dacht ik te vroeg kaartjes te hebben gekocht en kwamen we met een behoorlijke noodgreep bij Gladiator 2 terecht.
De dresscode was feestelijk met een vleugje groen en roze. Ik ging keurig in een groen jasje en Herald had een roze blouse, hup naar de première. Over mijn jasje had ik, helaas, natuurlijk een warme zwarte winterjas. Hoe leuk ik alle fotografen ook vind, ziek worden heb ik er niet voor over. Eerst snel een hamburger van de FEBO en dan snel naar binnen is het plan.
Oh, nee, toch eerst even op de foto, dus leg ik de jas even op de grond van de rode loper. Ik lach, maar ondertussen zie ik in mijn gedachten Patty Brard erover struikelen. En Patty wil je natuurlijk niet Wicked maken. Dan toch ook nog even een interview met RTL Boulevard en Shownieuws. Ik kom gelijk op de proppen met mijn fascinatie voor de actrice die de originele heks speelde, Margaret Hamilton. Ik zie haar sterfscène nog zo voor me: ‘Oh ik smelt, ohhh ik smelt.’ Ze heeft met haar rol geschiedenis geschreven, maar nooit echt geweten wat het heeft gedaan. Ik had haar zo gegund dit te zien, helaas overleed ze in 1985.
Gelijk zie ik aan de blik van de showbizzreporter dat dit de uitzending niet gaat halen. Ik probeer het nog een keer en maak het spannend. Er is een aflevering van Sesamstraat verbannen waarin ze de rol van de heks weer even oppakten. Te eng voor de kinderen. Maar nu jaren later is de groene creatie juist de heldin. Een eigen musical en een eigen film, sterker nog in twee delen, die alle records breekt. Maar ik weet ook: deze uitspraak haalt de uitzending waarschijnlijk niet.
De journalist haalt adem, maar voor haar mond beweegt heb ik het al ingevuld. Is er al een trouwdatum voor Herald en mij? Na dit gesprek worstel ik mij door alle hippe influencers en de altijd gezellige Maik de Boer – inclusief groen ringbaardje – door naar mijn stoel.
Kan een film waar ik zo naar uit heb gekeken mijn verwachtingen waarmaken? En ja, gelukkig is de film een ode aan het grote magische Land van Oz, maar bovenal aan het fenomeen Wicked en mijn heldin Margaret Hamilton. Haar hele leven hoorde zij dat haar rol te eng was. Nu was er gerechtigheid en leert de film je anders te kijken. Was dat de reden voor mijn tranen aan het eind? Was het de muziek, de hamburger die verkeerd viel of de opluchting dat de film geslaagd was? Nee, het was het besef dat Margaret het zelf nooit zou kunnen zien. De actrice die mijn hart deed smelten…‘oh ik smelt.’
