Waardering,
Iedereen wil het, niet iedereen krijgt het. Een Televizier-Ster, Gouden Televizier-Ring, compliment, hoge kijkcijfers of veel volgers, het is allemaal fijn om te weten dat we op de goede weg zijn. Als je al heel lang op die weg zit, zijn de loftrompetten wat minder hard. Waardering vloeit dan over in respect.
Toen Rob Goossens in RTL Boulevard de nominaties bekend mocht maken voor favoriete acteur/actrice, viel ik – met alle respect – van mijn stoel. Niet door de genomineerden Angela Schijf, Frank Lammers of Elise Schaap, mooi rijtje. Rob legde uit dat wanneer Elise wint, dit dan drie keer op rij zou zijn. Volgend jaar kan ze volgens de reglementen dan helaas niet meer meedingen. Ik val nog steeds niet van mijn stoel, komt nog. Chantal Janzen dingt om diezelfde reden niet mee voor de Televizier-Ster Presentatrice.
En nu komt-ie… Rob haalt adem en zegt: We hebben dat ook gezien bij Paul de Leeuw in de periode dat hij nog gewaardeerd werd. Ik val nog niet, maar begin te draaien. Rob gaat verder… “Voor de jongere kijker die zoiets heeft van: ‘Hoezo, heeft Paul de Leeuw ooit drie keer op een rij gewonnen?’ Maar Paul de Leeuw, lieve kijkers, was dus ooit een icoon.” Bam, ik lig inmiddels op de grond… verbijsterd.
Als iemand de waarde van deze prijs binnen drie zinnen heeft vernietigd, is het Rob Goossens. Een artiest die zoekende is naar zijn plek in het medialandschap hoeft geen prijs. Maar als het hier gaat om iemand die zo groot was dat hij zelf in de jaren 90 dat landschap bepaalde, is respect op z’n plaats. Rob staat daar als mediadeskundige en dat mag best met een grap of sneer. Hij lijkt me ook best een aardige kerel met zelfspot. Maar een echte mediadeskundige weet wat Paul de Leeuw voor de Nederlandse televisie heeft betekend.
Kom op Rob, niet nodig. Doe je het de volgende keer weer, ben ik weer teleurgesteld. Bij een derde keer…. jou een jaartje overslaan?
