Engel,
De TV kantine, zo’n tien jaar geleden. Twee streepjes bij de mond en een zwart pruikje. Robbie Williams was de snelste make-upsessie ooit om van Carlo in de Britse zanger te transformeren. En aangezien hij jonger was en door velen als aantrekkelijk werd gezien, was ik daar best trots op.
Tot zover de enige vergelijking; hij is een wereldster, een topentertainer. Het zelfdestructieve karakter van Robbie in combinatie met de populariteit van een jongensband is vragen om moeilijkheden. Het levert Netflix in ieder geval een boeiende documentairereeks op. Al is het wel het even schrikken als Robbie daar op het bed wordt geïnterviewd. De glans van de jeugd verliezen we allemaal, maar de drugs en drank hebben zichtbaar zijn tol geëist. En waarom op dat bed? Is het om zijn eerlijkheid en kwetsbaarheid aan te tonen?
We kijken op zijn laptop mee naar Take That, zijn solocarrière en zijn liefdesleven. Als je denkt dat je naar iets leuks zit te kijken, stopt Robbie het beeld om te vertellen hoe verrot hij zich op dat moment voelde. Het is eerlijk, boeiend en tegelijkertijd telkens hetzelfde verhaal. Want hoe druk hij zich ook maakte over de Britse pers, die hem maar bleef achtervolgen en vernederen, hijzelf was zijn grootste vijand.
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Van niets naar groot en nog groter, hoe blijf je dan normaal? “Kijk”, wijst Robbie. “Deze vrachtwagen, dit hek en dit podium zijn nu allemaal hier omdat ik ga zingen.” Duidelijk een tekst van iemand die van het pad is. Je gunt hem dan iemand die zegt dat het podium straks alweer te klein is voor de nieuwe generatie die na hem volgt.
Het is voor niemand goed om 24 uur per dag met jezelf bezig te zijn. Neem een hond, kat, ga van iemand anders houden, maak plannen. En gelukkig heeft Robbie die op tijd gevonden en komt dat bewijs van liefde af en toe de documentaire onderbreken.
Een engel in de vorm van zijn dochter, die de aandacht opeist en toepasselijk de hit ‘Angels’ voor haar vader zingt. De blik van Robbie tijdens het liedje
herken ik als mijn kat Lilly met mij speelt. Maar na het lied kijkt Robbie weer weg, de depressie komt weer op. Het Engeltje heeft nog een hoop werk te doen. Ik bid voor Robbie dat het haar lukt.
