Lief Utopia,
Daar moet je over schrijven”, zegt mijn moeder. “Oh zo heftig! Ze maken elkaar kapot, vreselijk! Je moet het zien.” Maar ik hou juist van vrede en daarom wil ik graag uitweiden over het moment dat ik gespannen zat te kijken naar mijn lievelingsprogramma Voetbal inside. Ik verheug me op een geweldig Europees Kampioenschap met een oranje die één is. En geen ruzie tussen Johan Derksen en René van der Gijp zoals in 2014. Maar toen was daar ineens afgelopen week een meningsverschil over hoe je racistische supporters moet aanpakken. René zegt tegen Johan in reactie op zijn voorgestelde oplossing: ‘Jij kan makkelijk lullen…’ Even, heel even was dat vervelende gevoel weer terug. De snor van Johan gaat dan op een bepaalde manier hangen. Weg sfeer, weg sportzomer. Ik vind het prima als ze het niet eens zijn, maar dan wil ik wel erna de bulderlach van René horen. Anders klopt het niet. En gelukkig kwam die lach vijf seconden later dan normaal, maar wat een opluchting.
“Wat kan mij dat nou schelen”, zegt mijn moeder. “Shelly is uit Utopia, ze is zo gepest. Ik kan er gewoon niet van slapen. Ze haten elkaar daar en dan zijn ze weer lief. Dan schreeuw ik het uit en sta ik te springen op de bank”, aldus mijn moeder.
“Vreselijk”, zegt mijn broer, die op dat moment binnenkomt. “Expeditie Robinson is veel heftiger. Dát moet je opschrijven, Carlo.”
“Daar maken ze geen beter wereld,” zegt mijn moeder op haar beurt.
“Maar daar wordt pas echt gevochten voor hun plek en wat zijn ze allemaal gemeen”, roept mijn broer. “Oh nee”, gaat mijn moeder weer. “Utopia is het aller-allerergst ooit op dit moment.”
“Jij hebt geen smaak,” grapt mijn broer. En dan is het in ons gezin, net als bij Voetbal Inside, tijd om te lachen.
Mijn vader zegt: “Iedereen zegt geen tv meer te kijken, maar wat wordt er toch vreselijk lang over geluld.” En hij heeft gelijk! Iedereen kiest tegenwoordig wel zijn eigen programma of serie. Maar in een ideale wereld zou ik weer met zijn allen tegelijk willen kijken. Al is dat denk ik een Utopie.
