Doorlezen is dan ook op eigen risico.
Lees dit niet!
Veel mensen zijn druk en overprikkeld. Ons brein moet daarom selectief zijn in wat we horen en zien. Daar wordt handig op ingespeeld door juist diegene die ons wil bereiken. De media, zowel in beeld als in print, vechten om onze aandacht. Een kop boven een artikel is belangrijker dan het verhaal dat verteld wordt. Daarom heb ik deze keer ook maar een kop verzonnen die pakt. Misschien waren woorden als rel, geschoffeerd, klap in het gezicht of drama nog beter geweest. Nodig in een wereld waarin we met één vinger swipen en beslissen wat we wel en niet willen zien.
Bij tv-programma’s zijn de openingstunes van zestig seconden vervangen voor een bumper van vijf seconden. De tijd waarin Medisch Centrum West begon met een prachtige compositie is voorbij. Ik moest eraan denken toen het bericht werd bevestigd dat Talpa bezig is om de tv-hit van weleer terug te brengen. Net als bij de leadermuziek van Goede Tijden, Slechte Tijden zal er weinig van overblijven.
Hoewel ik het jammer vind dat veel producties gemaakt worden met de gedachte dat u snel wegzapt, zijn er ook voordelen. Het dwingt de maker de eerste vijf minuten zo te maken, dat u wel moet blijven kijken. En als u mij vraagt wie de prijs krijgt van de beste opening ooit, dan is dat Squid Game – The Challenge. De Zuid-Koreaanse fictieserie was briljant en bizar: kandidaten gingen dood als ze een kinderspel verloren.
Nu is er dus een echte versie. Nee, niemand gaat dood, maar wordt in plaats daarvan uit het spel geëlimineerd. Is de real-live versie net zo interessant als de dramaserie? Zoals gezegd stond ik bij de opening op de bank, ik heb die steeds weer opnieuw bekeken. Waarom kijk ik toch niet graag verder, ik ben toch wel wat gewend? Maar de kandidaten hebben in het echte leven geldzorgen en je gaat natuurlijk met ze meeleven. Dan krijgt een spelletje koekhappen toch wel een hele andere betekenis en durf ik amper verder te kijken.
De fictieversie houdt ons ook zeker een spiegel voor en laat zien over welke morele grenzen we gaan. Maar dit is de harde realiteit. Ik weet niet of ik na een briljante opening de rest aandurf. Misschien bent u na het lezen toch nieuwsgierig geworden? Ik verwijs u dan naar de kop van dit artikel.
