Jaren geleden zag ik iets van jou wat ik nooit echt heb kunnen verwerken. Jij op een soort ‘feest’ in Amsterdam tegenover bioscoop Tuschinski. Die dag waren je spullen geveild vanwege je faillissement. Toen je binnenkwam huilde en lachte je tegelijk.
En nu, vele jaren later, kunnen we er alles over lezen in het boek: De negen levens van Patty Brard. Niet dat je ooit van je hart een moordkuil hebt gemaakt, maar wat is het smullen! En op dat smullen kom ik zo nog even terug.
Alles passeert de revue; Van je relatie met Ron Brandsteder – ‘kan ik nog weg’, dacht je op de dag van het huwelijk – tot het contract met je huidige SBS-baas John de Mol. Het contract waar punt 3.3 een clausule is waarin staat dat de samenwerking eenzijdig kan worden stopgezet op het moment dat jij weer een bepaald gewicht zou bereiken. Ik heb het zes keer opnieuw gelezen, maar het stond er echt.
De lezer van je boek mag van deze onthullingen – daar is ’ie weer – smullen. En wat een reuring en reclame maken de mensen die in je boek genoemd worden. Zij die boos en beledigd zijn, heerlijk. Alles staat er met naam en toenaam en we weten allemaal dat het een dappere zet is. Een boek maakt immers meer kapot dan je lief is.
Ik zou graag willen weten hoe de sfeer tussen jou en je werkgever nu is. ‘Goed’, hoor ik je zeggen, maar ik kan niet zien of je lacht of je huilt. Je lef en bravoure gun ik Irene en mij ook als we het ‘Carlo en Irene-boek’ uitbrengen.
Jouw boek eindigt met een schitterende foto van jou met je moeder. Je schrijft… 'ik ben zo blij! Ik heb haar in elk geval kunnen zeggen dat ik van haar hou.'
En wij houden van Patty! (ook als je ineens 30 kilo zwaarder bent.)
