Ik weet niet of het u is opgevallen dat ik de laatste weken een opvallend milde toon heb aangeslagen op deze plek. Hoewel de scherpte misschien wat minder is, bevalt het mijzelf goed. Ik voel mij een beter mens, ik slaap beter, ben een stuk vrolijker. Ik heb zelfs het idee dat het goed is voor mijn huid en ook mijn haar lijkt wel voller te worden.
Deze week draait het in Televizier om het beste showprogramma aller tijden. Wat ik zo langzamerhand verontrustend begin te vinden, is dat ik ze allemaal heb gezien.
In de lijst van programma’s viel me wel op dat een aantal presentatoren van deze programma’s in totale vergetelheid is geraakt.
Wat is er bijvoorbeeld gebeurd met Frank Masmeijer, de ex-voetballer die presentator werd? Hij runt volgens Wikipedia enkele witgoedzaken in Antwerpen. Rolf Wouters? Verdween in
2005 van de buis. Is naar eigen zeggen zelfstandig ondernemer. Waarin hij onderneemt, blijft vooralsnog onduidelijk (witgoed?).
Willem Ruis overleed veel te vroeg en mede daardoor werd hij in retrospectief steeds legendarischer.
Maar wat als hij niet vroegtijdig aan zijn einde was gekomen? Misschien had hij ook wel enkele witgoedzaken gehad, maar dan in Gent. Peter Jan Rens, onlangs nog in het nieuws met een sneu faillissement.
Maar wat vond ik de beste show? Alles gaat om de beleving.
Eén van de acht keek ik in pyjama. Dan kregen we een glas gazeuse en daar zat zoveel prik in dat de belletjes tegen je neus tikten. En dat dan samen met een butterscotchreep, waar je dan zo langzaam op zoog dat je alleen de nootjes nog in je mond had.
Waarom worden er eigenlijk geen butterscotchrepen meer gemaakt? Tegen dit gevoel weegt natuurlijk niks op. Maar dat gevoel hebben mijn kinderen nu bij Ik Hou Van Holland.
Ted de Braak moet alleen al vanwege de Wonderoren genomineerd worden. Met de Wonderoren moest je een liedje zingen dat je dan op een koptelefoon (de wonderoren) een halve seconde later terughoorde en waardoor de zanger helemaal geen wijs meer kon houden. Hilarisch.
Hoogtepunt op de Nederlandse tv.
(Er zijn experimenten geweest om op die manier de spreekkoren in stadions te beteugelen. Door het gezang via grote luisprekers een halve seconde later terug te kaatsen. Tja, heeft hier niks mee te maken, maar toch weer een leuk weetje!)
Schreeuw van De Leeuw is het spectaculairste, brutaalste, meest taboedoorbrekende en spraakmakendste showprogramma geweest.
Paul de Leeuw, vilein en ontwapenend op zijn best. Dus die zal wel niet winnen, want te veel tegenstanders.
Eerlijk gezegd denk ik dat Eén van acht toch het meest heeft toegevoegd aan de canon van de Nederlandse televisie.
Joep van Deudekom
