Televisie is behalve amusement ook het middel bij uitstek om misstanden onder de aandacht te brengen.
Dat werd de afgelopen weken in twee gevallen overduidelijk. Allereerst in de discussie rond Mauro, de achttienjarige jongen die van minister Leers terug moet naar Angola. De camera’s legden zijn verdriet, onmacht en doorzettings vermogen vast, waardoor een groot deel van de bevolking achter hem ging staan.
Diezelfde camera’s lieten ook zien hoe verdeeld en weinig christelijk het CDA nog is. Kamerleden wrongen zich in bochten om Geert Wilders maar niet te veel voor het hoofd te stoten. Buikpijntv.
In diezelfde week was er een fantastische documentaire in KRO’s Brandpunt. Fons de Poel reisde naar Argentinië om eindelijk duidelijkheid te krijgen over het verleden van Jorge Zorreguieta. Geen makkelijke opgave. Tien jaar geleden ging ik zelf op reportage in Buenos Aires en ik ondervond hoe moeilijk het is de feiten over het militaire regime boven tafel te krijgen. Duizenden tegenstanders van de dictatuur werden gemarteld en vermoord. Brandpunt liet het verdriet, de onmacht en het doorzettingsvermogen van de ‘dwaze moeders’ zien. Maar er kwam ook een oude collega van Maxima’s vader aan het woord, die dictator Videla verdedigde.
De parallel tussen Mauro en de kwestie Zorreguieta is dat politici hun daden proberen goed te praten terwijl onschuldigen het slachtoffer zijn. Ik hoop dat in beide zaken het recht zal zegevieren. Dat Mauro mag blijven en dat Zorreguieta zijn verantwoordelijkheid neemt.
Peter van der Vorst is tv-producent, royaltydeskundige bij RTL Boulevard en presenteert Van der Vorst ziet sterren en Gepest. Hij schrijft over tv maken en tv kijken.
U kunt reageren via Twitter @petervdvorst
