Columnist Carlo Boszhard is gek op het Eurovisie Songfestival. Hij schreef een ode aan het liedjesfestijn en ziet Eva Jinek graag het Songfestival presenteren.
'Even tussen you and me.... Ik hou van jou.
Al was loving you vaak a losing game. Wijst Duncan Laurence ons de weg, on top of the world?Want laten we eerlijk zijn: het is te lang geleden. My impossible dream komt wellicht uit. Het is een wonder.
Echte fans hebben in de tekst hierboven al zeven inzendingen van Nederland kunnen ontdekken.Soms waren die liedjes slecht of goed, maar meestal gemiddeld. Maar toch staat elk lied voor de hoop dat het misschien toch een keertje zal
lukken.... net als toen. Ik was zes jaar toen ik die ochtend op 23 maart in 1975 in Amsterdam aan mijn moeder vroeg of Nederland had gewonnen. Ze zei ‘ja’ en mijn hart ging Ding-a-dong. Ik heb je ook vaak moeten verdedigen in de tijd dat je ouderwets werd bevonden. Ik heb gehuild toen Glennis Grace niet naar de finale ging. En toen werd het Calm after the storm, want Nederland en het team van Cornald Maas, Jan Smit, Daniel Dekker en Eric van Stade bleven geloven dat kwaliteit de doorslag zou gaan geven.
Rechtop in de wind tegen alle kritiek in. Het succes is straks niet alleen van Duncan, maar zeker ook van Avrotros, die het landsbelang boven de omroep zelf geplaatst heeft. Met de vraag wie het Eurovisie Songfestival zou moeten presenteren, kwam ik op Eva Jinek en Jan Smit. Maar misschien ga ik te snel, dus zeg ik Slow down, al zal ik Hemel en aarde straks bewegen als ik me weer even dat jongetje van zes mag voelen.'
