Elke week schrijven over tv doet wat met een mens. Je stompt namelijk af. Er is zo veel inhoudsloze pulp, maar het erge is dat je je er niet meer over verbaast, laat staan druk over maakt. Kortom: het raakt niet meer. Maar er zijn uitzonderingen.
Laatst bij Herman Finkers' tot nu toe meest persoonlijke theaterprogramma Na De Pauze waren de reacties op Twitter unaniem lovend, terwijl het veel ingetogener en minder op de grap was gericht dan zijn vorige shows.
Dat is dan weer hoopgevend.
Anderhalf jaar geleden mocht ik bij het afscheid van Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten een speechje houden. Daar betoogde ik dat Erik en Diederik nu eindelijk hun grote droom konden waarmaken. Dat Erik in plaats van één nu eindelijk twee schnabbels op een dag kon gaan doen, en dat Diederik in het Vestzaktheater in Vlissingen de brieven van zijn opa ging voorlezen in zijn soloprogramma Daar Werd Wat Groots Verricht.
Daar hebben we toen smakelijk om gelachen.
We zijn anderhalf jaar verder. Erik heeft zonder Diederik inmiddels zijn alom geroemde Oudejaarsshow gemaakt. En Diederik heeft zonder Erik inderdaad die brieven van zijn opa voorgelezen.
Dat van die brieven klopt niet helemaal, want ik ben net wezen kijken in theater De Kom in Nieuwegein en het waren de kladblokken van een oudoom. Ik heb bijna drie uur zitten luisteren naar het verhaal van een voor iedereen
volstrekt onbekende oom Jan van Vleuten.
Diederik vertelt het verhaal van zijn oom die opgroeide in Nederlands-Indië, en die twee wereldoorlogen en een onafhankelijkheidsoorlog later totaal ontheemd in Den Haag arriveert. Niet de meest spannende affiche voor een hilarische avond cabaret.
Ik weet eigenlijk niet waar ik precies naar heb zitten kijken. Een biografie, een geschiedenisles, een klap voor mijn oren vanwege ons 'roemrijke' koloniale verleden, een familiekroniek of het epos van een antiheld.
Ik weet het niet en het maakt me ook niet uit dat ik het niet kan duiden, maar er is geen tv-programma dat hier tegenop kan.
Mijlenver van flitsende decors, tearjerkende vertragingsshots, betekenisvolle 'inzooms', gillend klapvee, overempathische juryleden, interesse fakende presentatoren, immer breaking news en obligate wegstemrondes.
Nee, gewoon een man met microfoon die zonder ironie, zonder grappen, zonder stemmetjes, zonder effectbejag, zonder valse emoties en zonder zijn maat Erik gewoon een verhaal vertelt.
Weergaloos. Adembenemend. De cabaretprijs Poelifinario 2011 staat vast.
