Met ‘Het oog’ wordt door ingewijden ‘Het oog op morgen’ bedoeld, zeven maal in de week op Radio 1 tussen elf en twaalf ’s avonds. Wie ‘op morgen’ erbij zegt, is een amateur. Op 5 januari vierde ‘Het oog’ haar 35ste verjaardag. Ik schat dat ik inmiddels ongeveer tussen de 1200 en 1500 keer naar dit programma heb geluisterd de afgelopen 23 jaar. En met mij de meeste acteurs en cabaretiers van Nederland.
Die zitten namelijk tussen elf en twaalf in de auto en dan luister je naar ‘Het oog’. De presentatoren worden in die jaren je vrienden, wat zeg ik, worden een deel van je familie.
John Jansen van Galen is je vader, autoritair, maar rechtvaardig, die zoveel meer boeken gelezen heeft dan jij en op wie je op kunt varen. Henk van Hoorn is de leuke oom die op de verjaardagen altijd een jenevertje te veel op heeft.
Hij wint het qua ironisch ondertoontje van allemaal.
Mijn oudere eigenwijze arrogante broer, Stephan Sanders, toont een onbeschaamde ijdelheid van een dusdanige schoonheid dat je hem er voor bewondert (al moet ie niet meer met Arie Boomsma met ontbloot bovenlichaam op een cover gaan staan).
Oudste wijze zus Mieke van der Weij is wat mij betreft op haar best als het over sport of humor gaat, want dan doet ze altijd alsof ze er geen verstand van heeft en dat is ook zo. Bij elke sportterm uit haar mond klinkt het alsof ze dat woord voor het eerst en met tegenzin opleest.
Heerlijk.
Tijs van den Brink is mijn jongste broertje, die aan iedereen wil laten zien hoeveel hij weet. Bijna te goed voorbereid lult hij iedereen in de hoek. Vindt zichzelf een autoriteit op gebied van voetbal, maar is de enige die dat vindt.
Max van Weezel, het eigenwijze neefje, bij wie je met tegenzin moest logeren, maar die je wel altijd nieuwe woorden leerde (en het bedekt erotische blad De Lach onder zijn matras had!), vindt zichzelf een autoriteit op alle gebieden.
Op Lucella, het knappe vriendinnetje van mijn broer, waren we in de auto gelijk verliefd.
Vanaf de eerste minuut dat haar stem door de speakers klonk. Maar het is vooral haar naam; Lucella Carasso. Ik heb geen idee hoe ze eruit ziet en wil het ook niet weten. Lucella Carasso. Zeg het maar eens hardop: Lucella Carasso. En tot slot Clairy Polak, de alwetende moeder, die op haar niet-dwingende manier richting geeft aan je leven.
‘Het oog’ heeft mij in de eenzaamheid van de nacht al die duizenden kilometers op de weg gehouden met topinterviews, met die nieuwsgierigheid naar de begingrap, die ook altijd weer tegenvalt, met het laatste vrolijke interviewtje, waar nooit genoeg tijd meer voor is. ‘Buiten is het 4 graden en binnen zit...’ En dan good old, gute alte Reinard Mey met Gute Nacht Freunde.
Freunde zijn het.
Vorige week werd ik onverwacht gevraagd om de jubileumuitzending op 5 januari te verlevendigen met mijn aanwezigheid. Ik was vereerd. Diep vereerd.
Meedoen aan ‘Het oog’ is namelijk een eer. Linkse hobby’s zoals linkse hobby’s bedoeld zijn.
Joep van Deudekom
