Net terug van elf dagen Antarctica. Elf dagen lang geen radio, geen tv, geen internet, geen telefoon, geen sms, geen post, geen vrouw en geen kinderen. Wat doet een mens dan ook alweer de hele dag?
In plaats daarvan zat ik met 75 Floortje Dessings op een boot, omringd door pinguïns, zeeleeuwen, ijsbergen, walvissen en tien meter hoge golven in mijn eigen National Geografic-docu.
Mijn medepassagiers waren tamelijk vervelend publiek.
Ze hadden allemaal nog veel meer gereisd en meegemaakt dan ik. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Ík ben namelijk altijd degene met de spectaculaire reisverhalen.
Hier was ik een groentje. Zelfs mijn beroemde Olifantenverhaal (voor de zeldzame lezer die dit wapenfeit van mij nog nooit gehoord heeft, want ik weet bijna alles als aanleiding aan te grijpen om het te vertellen, zo ook nu: Krugerpark 2006, camper met gezin erin, boze olifant, aanval, slagtanden, camper total loss, net ontkomen, geen gewonden) maakte weinig indruk. ("O Yes, the Kruger, haven’t been there since ’86. Too commercial these days. You should go to Botswana for real good elephants.")
Maar goed, ik heb dus pinguïns zitten kijken.
Fotogeniekere dieren heb je niet. Ik heb 6000 foto’s van pinguïns en ze zijn allemaal leuk. Sowieso zijn de foto’s zeer bijzonder. En met zo’n reis gaat het er ook niet om dat je een wild beest gezíen hebt, maar dat je er een foto van hebt.
Ik heb bijvoorbeeld ook 900 foto’s van een stuk grijze zee, allemaal nét zonder walvis. Die ga ik toch allemaal laten zien en vertel er dan bij welke walvis er niet op staat. Sowieso ga ik de komende tijd mijn familie en vriendenkring terroriseren met mijn foto’s. En ook mijn burenkring, oppervlakkige kennissenkring en welke toevallige voorbijgangerskring dan ook trakteer ik onverwacht op mijn iPhone-slideshow.
Als er animo is bij de lezer, kom ik graag bij u thuis (ik
verzorg zelf de beamer en het projectiescherm).
Tussen de 75 eerder genoemde Floortje Dessings zat de Italiaan Leandro. De goede man zei elf dagen lang niks, maar fotografeerde alles met een indrukwekkende hoeveelheid lenzen. Aan het eind van de trip mocht iedereen een selectie van hem downloaden. Had ik niet moeten doen.
Zijn foto’s zijn namelijk vele malen mooier. Sterker nog, op zijn foto’s staat een Antarctica dat ik helemaal niet gezien heb. Maar ik heb een nu raar dilemma. Welke foto’s moet ik laten zien? Ik wil goede sier maken met wat ik zelf gezien heb.
Het gaat toch om míjn foto, míjn schot, míjn visuele buit, die ik trots wil showen. Maar mijn vrouw heeft die van Leandro bekeken en zei, een badinerend toontje vergeefs onderdrukkend: "Ik zou die van die Italiaan maar laten zien."
Joep van Deudekom
