Dit was het nieuws is terug. Godzijdank is er ook satire op tv die nog gewoon werkt.
Mede dankzij goedbetaalde grapschrijvers die niet in hun ego geraakt worden als driekwart van hun grappen de montage niet haalt. En mensen die ergens een intelligente, tegendraadse mening over durven te hebben.
Het is fijn dat sommige dingen niet veranderen. Hetzelfde lelijke jaren-50-decor, hetzelfde hopeloos ouderwetse formatje (hier heb je een fotootje, een krantenknipseltje en ga maar los!), publiek dat op het juiste moment op het juiste volume lacht, de beste grap-van-de-autocuevoorlezer van Nederland (dit is niet cynisch bedoeld, want het is echt een kunst), Thomas 'de levende anekdotejukebox' Acda terug van lang weggeweest en natuurlijk onze oude, vertrouwde broodheer-bashende Raoul Heertje. Heerlijk. We kennen hem nog uit de tijd dat hij zijn eigen Tros belachelijk maakte en nu kregen zijn nieuwe collega’s van RTL er gelijk van langs (en - het moet gezegd - ook DWDD!). Raoul voelt blijkbaar een enorme behoefte om zijn onafhankelijkheid ten toon te spreiden. Ach, het is hem vergeven.
Ook opvallend was het ongemakkelijke gevoel bij de commercials tussendoor. Ik herken het wel uit mijn eigen tijd bij Net 5. Ik deed het bij Tussen de Oren: altijd met een ironische ondertoon de commercial break aankondigen, alsof je daar niet bij hoort. Je wil er niet aan toegeven dat je daarvan afhankelijk bent.
Maar het is wel zo. Je weet stiekem ook wel dat je programma alleen maar bestaat dankzij de commercials. Je hypotheek wordt nu betaald door Lenen.nl, je auto door Huggies en je vakantie door Sperti Aambeienzalf. Als al die commerciële bedrijven niet om jouw programma willen staan, heb je geen programma. Zo simpel is het. Het doet misschien in het begin een beetje pijn, maar ik kan uit ervaring melden dat het went. Maar nooit helemaal.
