Ik schrijf deze column op de ochtend na de inhuldiging van koning Willem-Alexander.
En ik voel me best een beetje brak. Of beter gezegd: totaal gesloopt. Da’s misschien ook niet zo gek wanneer je bedenkt dat ik de afgelopen twee dagen vrijwel non-stop aan het werk ben geweest om verslag te doen van alle festiviteiten. Overdag was ik steeds in Amsterdam op de plekken waar het allemaal gebeurde en ’s avonds zat ik in de studio voor RTL Boulevard en allerlei andere extra programma’s die we hebben gemaakt. Maar wat
was het gaaf om er zo met m’n neus bovenop te zitten!
Samen met een clubje collega’s mocht ik er in de Nieuwe Kerk bij zijn. En normaal gesproken schiet ik niet zo snel vol, maar nu heb ik toch echt een paar keer flink moeten slikken. Dat begon al met het Wilhelmus dat massaal door de kerk klonk aan het begin van de plechtigheid. En daarna was er natuurlijk de krachtige speech van Willem-Alexander en het daverende applaus voor prinses Beatrix. Ook de beelden van hun drie meiden waren ontroerend, net als het moment van de eedaflegging. Toen realiseerde ik me ineens heel goed dat er pal voor mijn neus vaderlandse geschiedenis werd geschreven.
Kortom, een hoogtepunt in m’n carrière als royaltywatcher. Desondanks ben ik blij dat we even klaar zijn met het Oranjegedoe. Het was best veel. Over tot de orde van de dag en aan het werk nu. Dat geldt voor mij én de nieuwe koning.
Je kunt ook reageren op de columns van Peter via Twitter: @petervdvorst
