Dood gaan we allemaal, de vraag is alleen wanneer... Met deze ‘vrolijke’ mededeling begint het nieuwe RTL 4-programma Zo Lang Ik Leef.
In Zo Lang Ik Leef volg ik anderhalf jaar lang vijf mensen die te horen hebben gekregen dat ze ongeneeslijk ziek zijn en niet lang meer te leven hebben. Ik hoor u denken: dat klinkt als Over Mijn Lijk van BNN of Liefde voor Later van Anita Witzier. Snap ik, maar er is één belangrijk verschil: in dit van oorsprong Britse format draait het voor een groot deel om het lotgenotencontact tussen de deelnemers.
Sinds eind 2014 is deze groep een aantal weekenden bij elkaar geweest om met elkaar te praten, te lachen en soms te huilen. Tussen de bijeenkomsten door bezoek ik ze ook thuis en zien we hoe hun ziekteproces verloopt en wat dat met hen én hun naasten doet.
Christine, Klarine, Joyce, Wouter en Jan stonden allemaal nog midden in het leven toen ze te horen kregen dat ze kanker of ALS hebben. Drie van hen hebben jonge kinderen en weten dat ze die niet veel ouder zullen zien worden. Het is bijzonder om van dichtbij mee te maken hoe ieder van hen daar op z’n eigen manier mee omgaat.
Het programma heeft ook in mijn leven het nodige teweeggebracht. Ik ben me nóg meer gaan realiseren hoe belangrijk het is om te genieten van de mensen van wie je houdt. We kunnen immers allemaal te horen krijgen dat het einde onverwacht dichtbij is. De uitdrukking ‘pluk de dag’ is misschien een cliché, maar zó waar…
Zo Lang Ik Leef is vanaf 11 mei te zien is bij RTL 4.
