Ik krijg een ongemakkelijk gevoel bij het programma Zo Zijn We Niet Getrouwd met Tooske en Bastiaan Ragas. De EO vliegt uit de bocht.
Soms zie je een tv-programma waar je een ongemakkelijk gevoel bij krijgt. Dat heb ik met het EO-programma Zo Zijn We Niet Getrouwd met Tooske en Bastiaan Ragas. Zelf zijn ze al jaren gelukkig met elkaar en op die basis proberen ze stellen te helpen die elkaar in de haren vliegen.
Ik ben erg vóór hulp-tv, maar hier vliegt de EO uit de bocht. Allereerst zijn Tooske en Bastiaan natuurlijk geen echte therapeuten en geven ze slechts goedbedoelde adviezen als ‘wees positief en aardig naar elkaar’, om vervolgens het koppel bijvoorbeeld over een hindernisbaan te jagen. De stellen uit de eerste twee afleveringen hadden echter zulke grote problemen, dat er overduidelijk langdurige professionele therapie nodig is. Jammer dat daar in het programma niets mee wordt gedaan.
Nog erger was de manier waarop in aflevering twee een 12-jarige jongen, weliswaar geblurd, volop in beeld te zien en te horen was. Ook achternaam, woonplaats én huisnummer van het gezin werden genoemd. We zagen hoe de jongen werd afgesnauwd door z’n stiefvader die hem maar niet wilde erkennen voor de wet. Ook zagen we hoe lacherig de ouders reageerden toen ze zijn verjaardag waren vergeten. Hartverscheurend en onnodig om dat op deze manier in beeld te brengen.
Na zes weken was alles zogenaamd weer pais en vree en werd hen, als ze dat wilden, nog een half jaar nazorg aangeboden. Het ging allemaal wel erg snel en als kijker bleef je met het gevoel achter dat deze stellen zónder elkaar gelukkiger zouden zijn. En dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest van de EO?
