Oh, wat heb ik me weer geërgerd aan alle commentaren over het pestprogramma Project P. En dan heb ik het niet eens over de discussie over het gebruik van een verborgen camera.
Nee, ik stoorde me vooral aan alle zelfbenoemde deskundigen en recensenten die weer liepen te blaten dat dit soort ‘hulp-tv’ verwerpelijk is. Jean Pierre Geelen had het in de Volkskrant weer eens spottend over ‘emo-tv met de zoete geur van de weldaad’.
Zelf krijg ik ook geregeld dat soort kritiek uit die hoek vanwege programma’s als Gepest en Verslaafd! ‘Het gaat jullie vooral om het geld en de kijkcijfers’ wordt er dan geroepen. Zucht... Natuurlijk hoop ik dat er veel mensen kijken, want dan kunnen we waarschijnlijk nóg een serie maken. En ja, daarmee verdienen we ons geld. Maar het échte doel is om mensen die in een uitzichtloze situatie zitten daadwerkelijk te helpen. En de camera kan daarbij een goede stok achter de deur zijn om dingen voor elkaar te krijgen.
Bovendien worden er thema’s op de kaart gezet waar veel kijkers iets aan hebben. Maar, roepen de critici dan, tv-makers zijn geen hulpverleners. Klopt! En daarom werken we voor én achter de schermen met mensen die dat wél zijn en is er uitgebreide nazorg. Dat doen wij bij Vorst Media, maar ik weet dat Skyhigh, de producent van Project P, ook zo te werk gaat.
Cynische recensenten die zonder kennis van zaken hun stukjes schrijven en hun geld verdienen met het afbranden van anderen zullen er altijd zijn. Maar hoe nuttig is hún bijdrage aan de maatschappij?
