Producent John de Mol heeft het wéér geflikt! Met Utopia heeft hij een televisiehype gecreëerd die wereldwijd wordt opgepakt.
Ook ik kijk geregeld op internet een aflevering terug. De Talpa-collega’s hebben er een gelikt programma van gemaakt. Montage, beeld én geluid zijn top. Er wordt van de modernste technieken gebruikgemaakt om geen ademhaling van de bewoners te missen.
Maar toch merk ik dat ik steeds vaker een dagje oversla. Dat heeft vooral te maken met de livestreams van het programma die ver voorlopen op de tv-uitzending. Daardoor worden alle spannende momenten al ruim van tevoren weggegeven.
Toen kandidate Lindy besloot naar huis te gaan, werd dat in de media breed uitgemeten. Pas acht dagen later was in het programma zelf te zien hoe ze vertrok. Oud nieuws dus.
Daarnaast erger ik me aan het gedrag van sommige bewoners. Er wordt constant gezeurd, geruzied en geroddeld. Ook is het zweefgehalte van bijvoorbeeld ‘levenskunstenares’ Billy en massagetherapeute Andrea gekmakend , net als het gehuil van aannemer Paul die om álles lijkt te grienen.
Het voelt niet echt als de ideale wereld die ze geacht worden met z’n allen te bouwen. Sowieso zie ik de dames en heren niet keihard werken en afzien om dat te bereiken.
Maar toch, het blíjft fascinerende televisie. Misschien wel juist omdat je je zo lekker kunt ergeren aan al die types, in wie we stiekem onszelf én de mensen om ons heen herkennen. Dat heeft John de Mol, wederom, perfect aangevoeld.
