Het klinkt misschien wat gek uit mijn mond, maar wat zal ik blij zijn als 30 april voorbij is.
Het Nationaal Comité Inhuldiging is flink doorgeslagen in z’n goede bedoelingen, waardoor de lol er een beetje afgaat. Dagelijks worden we overspoeld met persberichten van voorzitter Hans Wijers en zijn club. Op 26 april hebben ze bijvoorbeeld de koningsspelen bedacht, een soort sportdag voor alle scholen in Nederland. Leuk hoor, maar ik hoef niet tot in detail op de hoogte te worden gehouden over het aantal kinderen dat eraan meedoet en welk liedje ze gaan zingen.
Hetzelfde geldt voor ‘Het Koningslied’. Steeds opnieuw worden er nieuwe namen ‘onthuld’ van componisten en artiesten die meewerken. En dan zijn er nog de ‘dromen voor Nederland’ die iedereen kan insturen, en is er een eindeloze stroom oranjestrikken die het Comité uitdeelt aan ‘positieve en originele’ initiatieven die met de inhuldiging te maken hebben. Het houdt maar niet op en ik merk aan de reacties om me heen dat de meeste mensen er geen behoefte aan hebben. Het voelt allemaal zo opgeklopt en ouderwets.
Wat mij betreft hadden we het alleen bij 30 april kunnen laten. Gewoon één groot knalfeest waar we de oude koningin uitzwaaien en de nieuwe koning verwelkomen met het Wilhelmus. Alle moeite en het geld dat nu in de aanloop naar die dag is gestopt, hadden we dan met z’n allen voor écht goede doelen kunnen gebruiken. En ik weet bijna wel zeker dat Beatrix, Willem-Alexander en Máxima dat óók prima hadden gevonden.
Reageren op deze column kan via Twitter: @petervdvorst
