Voor mijn programma’s heb ik opnames door heel Nederland. Wat dan altijd opvalt is er dat er eigenlijk geen stil plekje te vinden is.
Het lijkt wel alsof ons hele land één grote aanvliegroute is voor Schiphol. Meestal precies op het moment dat ik buiten een tekstje wil opnemen of aan een interview wil beginnen, klinkt er vanuit de verte dat allesoverheersende aanzwellende geloei, waardoor de opname gestaakt moet worden.
Geluidsmensen (en ik ook) worden daar heel ongelukkig van. En als het geen vliegtuig is dan komt er op het moment suprême altijd wel een ambulance, brandweerauto of motor voorbij. Het lijkt wel een soort rare wet die dat bepaalt. Zelfs in de meest rustieke en afgelegen dorpjes blijkt er ineens een bouwvakker met een drilboor te zijn die aan het werk gaat zodra de camera aangaat.
Ook binnen komt het geregeld voor dat we moeten stoppen vanwege geluidsoverlast. Bijvoorbeeld door een koelkast die aanslaat of een klok die te hard tikt. Soms is het even zoeken waar het geluid vandaan komt.
Jaren geleden interviewde ik een keurige al wat oudere dame in haar woning toen er een zacht rammelend gebrom klonk. Na lang zoeken ontdekten we dat het geluid uit haar metalen nachtkastje kwam. Toen ik het laatje opentrok bleek daar een pruttelende massagestaaf' te liggen, keurig gewikkeld in een theedoek. „O, da’s Tarzan”, zei ze zonder te verblikken of verblozen en zette het ding weer uit. „Ik dacht dat er geen batterijen meer inzaten.” Daarna konden we het interview ongehinderd voortzetten.
