Na de laffe terreuraanslagen in Parijs wilde ik ieder programma zien dat erover ging.
In de hoop iets nieuws te horen. Maar nadat de daders uitgeschakeld waren en de slachtoffers herdacht, voerden politici vooral zinloze discussies over hoe we met dit soort dreigingen moeten omgaan.
Diederik Samsom vergeleek Geert Wilders met een terrorist. Anderen vonden degenen die ‘je suis Charlie’ scandeerden hypocriet, omdat die mensen zélf helemaal niet zo moedig zijn als de redacteuren van Charlie Hebdo. (Maar ja, als iedereen nu z’n mond had gehouden, was het ook weer niet goed geweest.) Zelfs Henny Huisman deed een duit in het zakje door collega Sylvie Meis - maar vooral zichzelf - belachelijk te maken toen er in de week van de aanslagen een interview in een blad met haar stond over haar uiterlijk. Lekker belangrijk...
Tussen alle ellende door maakten recensenten Eva Jinek af, omdat ze de verkeerde vragen zou stellen en haar gasten op een ongemakkelijke bank liet zitten. En dat allemaal in de eerste twee weken van het jaar. Bah!
Iedereen neemt elkaar de maat en we doen er allemaal aan mee, ik net zo goed. Maar de laatste tijd word ik er zó moe en treurig van. Erland Galjaard, de programmadirecteur van RTL 4, pleitte onlangs voor minder negativiteit in de media. Ook hij werd natuurlijk weer belachelijk gemaakt. Onterecht vind ik. Niet omdat hij m’n baas is (ik hoor de ‘zuurpruimen’ dat namelijk nu alweer roepen), maar wel omdat-ie hier gewoon een goed punt heeft! Benieuwd of ik het zelf in de praktijk kan brengen...
