Nog anderhalve maand en dan gaan we naar de stembus. En Peter heeft nog geen enkel idee op wie hij straks zal stemmen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer zweef dan ooit. Ik heb nog geen idee op welke partij ik moet gaan stemmen. En dat heeft ook te maken met de verschillende lijsttrekkers die me geen van allen echt kunnen overtuigen. Dat komt niet alleen door de inhoud van hun boodschap, maar ook door de toon en manier waarop ze die boodschap overbrengen.
Geert en Lodewijk
Geert Wilders schreeuwt en is altijd boos. Lodewijk Ascher praat me te monotoon en te bedachtzaam, je mist de échte passie bij hem. Sybrand Buma heeft z’n lijzige stem niet mee, maar gelooft in ieder geval wel in z’n eigen verhaal. Alexander Pechtold lijkt vermoeid en had wellicht al eerder afscheid moeten nemen van de Kamer. Henk Krol praat vooral tegen 50-plussers en dat ben ik nog niet. Emile Roemer klinkt voortdurend verongelijkt en is eigenlijk te aardig voor de politiek. Mark Rutte kan prima speechen, maar zijn woorden klinken te bedacht en daardoor
te glad.
Jesse
En dan hebben we naast alle nieuwe splinterpartijtjes nog Jesse Klaver van Groen Links. Die doet in ieder geval zijn best om jongeren aan te spreken en heeft goed gekeken hoe ze het in Amerika aanpakken. Maar daardoor voelt het allemaal wat krampachtig.
Landen
Niemand spreekt me vooralsnog echt aan. Ik merk om me heen dat meer mensen daarmee worstelen. Politici spreken te weinig écht vanuit hun hart, waardoor ze niet ‘door het scherm heenkomen’. Hopelijk verandert dat tijdens de komende televisiedebatten. Van dat gezweef word ik onrustig. Het wordt tijd om te landen…
Reageren? Dat kan via @petervdvorst op Twitter
