Dit had op zichzelf een heel korte column kunnen zijn. Namelijk: potverdikke, wat een prachtig programma! Kijken! Maar ja, daarvoor word ik niet ingehuurd.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik schroom had om te kijken naar Uit De Kast. Allereerst omdat Arie Boomsma, met afstand de sympathiekste man van West-Europa, toch wel een beetje erg ijdel in beeld kwam de laatste tijd.
Met zijn ringoefeningen bij DWDD, in zijn zwembroekje opduikend in ’t Spaanse schaep en dat boekje met die mannenlijven. En dan ook nog die bijna perverse hoeveelheid aandacht voor zijn nieuwe programma in de media.
Dat gaat irriteren. Toch maar gekeken.
Terwijl ik op mijn minischermpje op Uitzendinggemist.nl zat te turen, schoot ik al na een minuut vol en dat bleef zo tot het einde aan toe. Zonder dat het op enig manier sentimenteel werd aangezet met muziekjes of goedkope close-ups, zoals we elke week mogen beleven in de amusementsindustrie van de talentenjachten.
De 20-jarige Theo, een van de vier uit een Limburgs boerengezin, ging ‘het’ tijdens een gourmetavond vertellen aan zijn familie. Hoogtepunt was de reactie van zijn broer, die hem direct onvoorwaardelijk steunde. Maar bijna nog mooier was de reactie van moeder, die ondanks de emotie en verslagenheid, toch nog met een schuine blik de sissende pannetjes in de gaten bleef houden.
En vader die het erg moeilijk had en, om zich een houding te geven, maar gewoon bleef dooreten.
Heel veel echter kan tv niet worden. Tienduizenden tieners moeten met dit probleem rondlopen. Op middelbare scholen zijn homo’s namelijk nog vrijwel taboe, dus hun geheime leven moet een eenzame hel zijn.
Ik moest denken aan mijn beste vriend in de tweede en derde klas middelbare school, Erik. Hij was de populairste jongen van de klas en had vriendinnetjes in alle soorten, maten en leeftijden en had alles al met ze gedaan. Ik was stikjaloers op zijn directheid, zijn onbeschaamdheid bij de meiden en zij vraten hem bijna op.
Toen ik een paar jaar later hoorde dat hij uit de kast was gekomen, was ik raar genoeg toch niet verbaasd.
Niet lang daarna benam hij zichzelf het leven.
Of Joris, mijn buurjongetje, van wie we allemaal eigenlijk wel wisten dat hij homo was (zelfs voordat we precies wisten wat een homo was!) en die pas op zijn 38ste uit de kast kwam.
Als er in die tijd programma’s als dit waren geweest, was het misschien allemaal anders gelopen.
Natuurlijk is dit programma ook amusement en een behoorlijk kouwe douche voor de omgeving, maar dat valt in het niet bij de ellende die de hoofdpersonen hebben gehad. Verplichte kost voor elke middelbare school.
De mensen die zich hiervoor opgeven, zijn helden. En Arie mag van mij wel weer een keer op tv zijn shirtje uittrekken, als hij dat nou zo leuk vindt.
Joep van Deudekom
Deze column is eerder verschenen in Televizier editie 4 van 2011. Meer info over de tv-gids staat hier.
