Ik had graag wat willen schrijven over Walhalla, maar dat gaat niet lukken. Het klonk veelbelovend, met Tosca Niterink (toch echt een legendarische naam als helft van het duo Theo en Thea en Kreatief met kurk), en Ruben Nicolai en Eva Van Der Gucht kunnen echt heel grappig zijn. Maar na ongeveer 12 seconden kijken, krommen mijn tenen zich steeds, krijg ik peristaltische bewegingen in mijn onderbuik en zappen mijn vingers weg uit een soort reflex van zelfbehoud. Dit is niet te doen. Vervangende schaamte kan pijn doen.
Frank Houtappels, gerenommeerd schrijver van onder andere Gooische Vrouwen: wat is hier gebeurd?
Waarom is er niemand geweest die bij het lezen van de scriptjes gezegd heeft: ‘Jongens, dit kan gewoon niet!’
Zelfs mijn zoontje van 11 vindt het bijzonder flauw en die kijkt zelfs nog met plezier naar nagesynchroniseerde, Amerikaanse B-comedy’s op Comedy Central (waar ik het ook nog een keer nodig met hem over moet hebben).
Met veel voorpret stemde ik af op de nieuwe serie Rembrandt En Ik. Het klonk veelbelovend met Dragan Bakema en met Michiel Romeyn, toch echt een legendarische naam als 1/3e deel van het trio Jiskefet.
Mark Rietman, die in alles wat hij doet eredivisie is. Maar het bleek om een soort schooltelevisie met een voice-over te gaan, om het voor de geestelijk minder bedeelden onder ons toch helder te laten worden.
Twee acteurs, de Rembrandt en de Ik, die elkaar de hele tijd aan het omhelzen zijn en door het beeld huppelen als 12-jarige pubers die de verkleedkist van hun oma hebben ontdekt. En Rembrandt die als voornaamste regieopdracht heeft
gekregen om vooral steeds boos te kijken. Michiel Romeyn moet nog komen, dus er is nog hoop.
Maar waarom heeft niemand bij het lezen van deze scriptjes gezegd: jongens, dit kan gewoon niet!
Met ernstige twijfel keek ik naar de eerste aflevering van Levenslied. Dramaserie van de NCRV met de nog lang niet legendarische Anna Drijver, het boekenschrijvende, die-is-misschien-de-mol-zijnde, verbouwde-man-tot-vrouw-spelende-maar-veel-te-knap-en-daar- door-ongeloofwaardige-‘broer’-van-Daan- Schuurmans-in-Bellicher, maar wel-lekker-om-naar-te-kijken, jonge, multitalent.
Maar wát een prachtige eerste aflevering. Even schrikken dat Antonie Kamerling opduikt in een depressieve rol, maar e´e´n groot feest van dramatische lijntjes, fijne acteurs, prachtig gezongen (en door henzelf heb ik begrepen, chapeau!), knap gemonteerd en smaakvol in beeld gebracht.
Maar waarom heeft niemand bij het lezen van de scripts gezegd: ‘Jongens, dit kan gewoon niet!’?
Nou, gewoon, omdat het deugt.
Joep van Deudekom
Deze column verscheen eerder in Televizier editie 6 van 2011. Wilt u de gids voortaan thuis ontvangen? Lees hier hoe.
